Ulica, tłok. Ktoś przechodzi obok ciebie, szybciej niż inni. Łapie kilkulatka, zakrywa mu usta chusteczką, zaciąga w bramę kamienicy. Co robisz? Jaka będzie twoja reakcja? Eksperyment społeczny tego młodego mężczyzny udowadnia coś, czego wolelibyśmy o sobie, jako ludzkości, nie wiedzieć.
Francuski twórca wideo udostępnia na swoich kanałach społecznościowych filmy, w których m.in. przeprowadza eksperymenty społeczne.
Kategorią, która dotąd zrobiła chyba największe wrażenie wśród odbiorców, a tym samym zasięgi są filmy, na których twórcy biorą udział w zaaranżowanych scenach porwania.
Świadkami ich zamierzonych działań są przypadkowi przechodnie. Aktorzy zaciągają kilkuletniego chłopca w zaciemnione uliczki na oczach innych. Szarpią za kaptur, zakrywają usta ściereczką.
Niewielu nieznajomych reaguje. Niektórzy przewracają oczami, śmieją się.
Ich reakcje są w większości podobne. Zdają się mieć zamknięte oczy, serca lub zwykłe ludzkie odruchy.
Nieliczni biegną, by pomóc chłopcu.
Czy w świecie, w którym sensacja jest towarem, okrucieństwo przestaje być tabu, uodporniliśmy się na realne zagrożenia?
Co to oznacza, dla nas i dla naszych dzieci? Gdzie, przy takim stopniu odwrażliwienia, będziemy jako ludzkość za dekadę, dwie?
Film nie udzieli odpowiedzi na te pytania, przez jeden moment jednak pozostawi część z nas w osłupieniu. I może, choć tylko może, kiedy sami znajdziemy się w takiej sytuacji, będziemy mieć odwagę, by zareagować.
Przerażają mnie takie filmy, głównie jako matkę. Czy ktoś zareaguje, jeśli to moją córkę ktoś potencjalnie zaatakuje w ten sposób na miejskiej ulicy? Czy ona będzie umiała się bronić, a jeżeli nie, czy ktoś zrobi to za nią, gdy mnie nie będzie?
Przyzwolenie na przemoc, agresję, normalizowanie okrucieństwa przez filmy, seriale, media – oto nasza rzeczywistość. A ludzi o ciemnych obliczach nie brakuje. Oni i bez naszej zgody mogą wyrządzić krzywdę, bez skruchy i zwątpienia.