Słyszałam „Ty zapasiona świnio", dziś jestem chuda. Oto moja droga i wielu innych kobiet też

Karolina: Przeczytałam ostatnio w natemat wywiad z Agnieszką Czerwińską, właścicielką agencji XXL. Tak się składa, że wcześniej przeczytałam też jej książkę „Śmierć grubej Berty". I oglądałam program, w którym wypowiadała się o DNP, niebezpiecznym spalaczu tłuszczu, który brała. Przez ten spalacz kilka młodych dziewczyn straciło życie. Inne zniszczyły sobie zdrowie. Szkoda, że nie o tym mówiła w wywiadzie. Jaką cenę, my kobiety, potrafimy ponieść, żeby choć trochę zbliżyć się do ideału.

Pracuję jako terapeutka, zajmuję się m.in psychologicznymi aspektami otyłości. Czasem pytam dziewczyn: „Dlaczego?". Słyszę „Bo się zakochałam, bo chłopacy, bo ojciec mnie nigdy nie akceptował". Odnajduje w tych młodych kobietach kawałki siebie z różnych lat. Chce mi się wyć. Otyłość, nadwaga to coś więcej niż słaby charakter. To sposób na ukojenie lęku, bólu, braku akceptacji, którego doświadczaliśmy w dzieciństwie. To chorobliwa walka „Będę piękna, tylko mnie kochajcie".

Tata – mam na imię fit

Na tym etapie nauczyłam się, że:
1. Ciało należy ćwiczyć i katować, nawet jeśli wyraźnie komunikuje nam „nie".
2. Najbliższy mężczyzna mnie nie akceptuje. Muszę być szczupła, żeby mnie kochał.

Nie nadawałam się do sportu. Bałam się chodzić na treningi, nie chciałam. W końcu, to mama powiedziała „dość". I zabroniła ojcu mnie trenować. Miałam 14 lat. Zaczęłam dorastać. Przestałam ćwiczyć, ale wciąż sporo jadłam. No i przybierałam na wadze. Nie widziałam tego, zawsze byłam szczupła. Ale wtedy podobał mi się pewien chłopak z klasy. Koleżanka chciała mnie z nim umówić. „Nie chcę, ona jest gruba" powiedział podobno.

Tego samego wieczoru długo patrzyłam w lustro. „Ja gruba???". Z uwagą oglądałam swój brzuch, uda, ramiona, pupę, rosnące piersi. Rzeczywiście, nie byłam już tak chuda i jędrna. „Od dziś nie jem" postanowiłam. I z dnia na dzień przestałam. A raczej jadłam bardzo mało. Na przykład przez cały dzień jabłko, albo kawałek pomarańczy. Chciałam, żeby rodzice się przejęli i powiedzieli: „Ale nie możesz tak, wyglądasz fajnie nawet jak jesteś ciut przy kości". Nie powiedzieli. Tata nawet mnie pochwalił: „Dobrze, że wzięłaś się za siebie".

Wzięłaś się za siebie: nie zjesz ziarenka ryżu, dopytujesz się, ile kalorii ma kawa, i czy marchewka na pewno nie tuczy. Ograniczasz nawet wodę, bo jak jej nie pijesz, to waga spada szybciej. W końcu boisz się myć zęby. „Mamo, ale czy jesteś pewna, że pasta nie ma kalorii? Ale skąd wiesz? Czy są jakieś badania, które to potwierdzają?".

Chudniesz, wszyscy cię chwalą, a ty żyjesz swoimi lękami i wszystkie mają na imię tak samo: „kaloria", „nadwaga", „nie spotkam się z nią, jest za gruba". Chudniesz i najbardziej kochasz słowo: „znikam". Zostajesz miss klasy. Nowy chłopak, za którym biegają wszystkie dziewczyny – chce się umówić właśnie z tobą. A ten, który powiedział: „Ona jest gruba" chodzi i patrzy na ciebie z zachwytem. Twoje drugie imię to„triumf". No i „znikam", oczywiście.

Na tym etapie nauczyłam się, że…
1. Szczupła dziewczyna może wszystko. Że po prostu jest lepsza od tej grubej.
2. Chudość to kontrola. I władza. Nad facetami (już nie tylko moim tatą).

Mało jem, jestem pewna siebie. Na wyjeździe poznaję Jego. Pyta: „A dlaczego ty nic nie jesz", „Tak nie można". Mówi te słowa, które powinni powiedzieć rodzice. „Martwię się”, „Jesteś piękna", „Idealna". Całuje każdy kawałek mojego ciała i jako pierwszy człowiek w życiu pokazuje mi znaczenie słowa akceptacja. Zabiera na obiady, kolacje, karmi jak dziecko. Uczę się od nowa, jak smakuje kawałek sera i winogrono. Uczę się przełykać bez straszliwego niepokoju, że kawałek jedzenia w buzi sprawi, że przemienię się w tłustą świnię. Uczę się miłości. Jestem szczęśliwa. Mój chłopak mówi: „krągłości to seks, energia".
Ale...

„Przytyłaś" stwierdza ojciec, gdy wracam z wyjazdu. „Musisz uważać" mówi matka. „Uważaj, chyba nie chcesz znów tego przerabiać" radzi przyjaciółka. Co czuję? Że wszystko co odkrywał on, rozpada się, jak domek z kart. Odkrywam wymiotowanie. Jestem zachwycona. To tak jakby zjeść ciasto i jednocześnie je mieć. Jem kolację z Nim, a potem znikam w łazience. Od połowy kolacji myślę tylko o tym. Że pozbędę się tych potraw, które przełykam i które są zapowiedzą braku akceptacji ojca i groźbą: „Będziesz gruba".

Narzeczony– nazywam się meridia i adipex
Mijają lata, mam kolejne związki. Ciągle balansuję między „jestem chuda", a „jestem przy kości". Bywam anorektyczką, bulimiczką, bywam zwyczajną dziewczyną. Bywam też ortorektyczką. Żywię się obsesyjnie i zdrowo. Każdy posiłek poddaje skrupulatnej analizie.

Jestem psychologiem – wiem, że to tylko druga strona tego samego medalu. Czasem odpuszczam, wtedy tyję. Mój facet mi się oświadcza. Mam osiem kilko nadwagi (moim zdaniem). Przez internet zamawiam słynne tabletki hamujące łaknienie. W miesiąc chudnę 10 kg. Nic dziwnego, nic nie jem. Ale też nie śpię, nie potrafię się skupić, w ciągu nocy sprzątam wszystkie szafy, myję okna– czemuż się dziwić, łykam pochodną amfetaminy. Wali mi serce, czuję suchość w gardle. W 2010 wycofują meridię z aptek. Po tym, jak kilka osób – używając jej– dostało zawału. A ja przecież wiem, ilu ludzi– gwiazd, celebrytów, polityków się na niej odchudzało.

Czy można to przerwać? Tak. Ale nie bez terapii. Nie bez naprawdę dobrej dietetyczki. Nie bez pytań: co zajadam, o co walczę, i na czym naprawdę mi zależy. A może mi się udało dlatego, że któregoś dnia uznałam, że tyle razy byłam przez swoją wagę na dnie, że więcej nie zniosę?