To generacja aksamitnych rękawiczek. Zachowania rodziców nie pozostawiają złudzeń

Mam nieodparte wrażenie, że rodzice stają się ekspertami od komfortu – ale nie własnego. Komfortu swoich dzieci. Tyle że ten komfort przybiera już formę bańki, pod którą dzieci nie tylko nie dorastają, ale zaczynają się dusić.

Pisaliśmy już o pokoleniu dzieci trzymanych pod kloszem. Obsługiwanych, wyręczanych, chronionych przed każdym niepowodzeniem, każdą frustracją, każdym wyzwaniem. A wszystko to w imię troski, która w moim odczuciu wyrządza więcej szkody, niż przynosi pożytku.

Z koleżankami często rozmawiam o tym, jak zmieniają się dzieci i rodzice. I jedno jest pewne – współczesne pokolenie nie musi już samodzielnie myśleć, rozwiązywać problemów, radzić sobie z wyzwaniami. Rodzice wzięli to na siebie. Moje znajome nauczycielki coraz częściej mówią, że dzieci przychodzą do szkoły czy przedszkola zupełnie nieprzygotowane do samodzielnego "życia".

– Jedna z mam nawet nie pozwala się córce samej w szatni ubrać. Ta stoi jak marionetka, a ona jej wszystko zakłada – mówi mi Ela.

A przecież nie chodzi o to, żeby dzieci były perfekcyjne, ale żeby miały szansę się nauczyć. Żeby same odkryły, jak rozwiązywać proste problemy, jak radzić sobie z emocjami, jak zmierzyć się z niepowodzeniem.

– Rodzice zupełnie nie zdają sobie sprawy, że wyręczając dzieci w każdej sytuacji, odbierają im możliwość nauczenia się odpowiedzialności – mówi jedna z moich koleżanek, która naucza w szkole podstawowej.

A ja się temu wszystkiemu przysłuchuję i tak sobie myślę, że mamy do czynienia z generacją aksamitnych rękawiczek, bo inaczej chyba nie da się tego ubrać w słowa.

Niemalże na każdym kroku widać, jak duży wpływ na dzieci ma nadmierna troska i wyręczanie ze strony rodziców. Na początku traktujemy to jako pomoc, ale w pewnym momencie doprowadzamy do sytuacji, w której stawiamy blokadę.

Dzieci, które nie muszą podejmować wysiłku, nie uczą się wytrwałości. Dzieci, które nie ponoszą konsekwencji swoich działań, nie uczą się odpowiedzialności. A osoby, które nie doświadczają porażek, nie uczą się, jak sobie z nimi radzić. I koło się zamyka.