Reakcja rodzica może wywołać w dziecku lęk, który zostanie na zawsze. Robi to większość

Karanie dziecka ciszą, czyli nagłe ignorowanie jego obecności lub odcięcie kontaktu emocjonalnego, jest jedną z najczęściej stosowanych metod wychowawczych, choć wielu rodziców robi to nieświadomie. Dziecko nie rozumie, dlaczego rodzic przestał z nim rozmawiać i ma poczucie odrzucenia. W takiej sytuacji może pojawić się lęk, niepewność i wstyd, które z czasem przeradzają się w głębsze problemy emocjonalne.

Długotrwałe stosowanie karania ciszą może prowadzić do poważnych konsekwencji psychologicznych. Dziecko uczy się, że jego emocje są zagrożeniem, a bliskość rodzica może zostać nagle odebrana. Może to skutkować trudnościami w wyrażaniu uczuć, lękiem przed odrzuceniem i problemami z zaufaniem innym osobom. Psychologowie zwracają uwagę, że takie doświadczenia w dzieciństwie mają wpływ na późniejsze relacje i samoocenę.

Dziecko potrzebuje poczucia bezpieczeństwa, by rozwijać się emocjonalnie i społecznie. Kiedy rodzic karze ciszą, sygnał jest jasny: "Twoje zachowanie sprawiło, że cię odrzucam". To może prowadzić do chronicznego lęku, poczucia osamotnienia i braku pewności, że może liczyć na wsparcie dorosłego.

Dzieci uczą się, że ich potrzeby i uczucia nie mają znaczenia, co może wpływać na brak asertywności i trudności w budowaniu relacji w dorosłym życiu.

Często rodzice nie zdają sobie sprawy, jak bardzo szkodliwe jest ignorowanie dziecka. Karanie ciszą wydaje się szybkim sposobem na "opanowanie sytuacji" lub wymuszenie posłuszeństwa. Rodzice myślą, że dziecko w ten sposób zrozumie, co zrobiło źle.

Niestety, efekt jest odwrotny – dziecko skupia się bardziej na strachu przed odrzuceniem niż na zrozumieniu konsekwencji swojego zachowania.