"Czy rozwiesiłam to pranie?"

"Pralka skończyła program, trzeba rozwiesić pranie, zagniecie się. Kiedy ostatnio Mała piła? Miałam ją nawadniać, powinnam o tym pamiętać. Zaraz skończę tekst i wypiorę ten szalik, który wczoraj wypadł nam na chodnik, kiedy z naręczem rzeczy wszelakich wracałyśmy o zmierzchu do domu. Muszę go wyprać, żeby zdążył wyschnąć. Nie mam drugiego na zmianę, a przecież zimno. Przeze mnie będzie dziecku zimno.

Czy poprosiłam rano partnera, żeby wyjął walizkę z górnej półki? Nie. No tak, więc będę musiała męczyć się z tym sama, w końcu muszę zacząć się pakować, bo wyjedziemy za późno. Jeśli wyjedziemy za późno, Mała zaśnie w samochodzie, przesunie jej się rytm snu, partner musi dziś wrócić, będzie wracał o północy. Czy ja rozwiesiłam to pranie? Nie. Muszę iść.

Mała woła, zgłodniała. Jak tylko skończę tekst, pójdę się pakować. Czy na pewno mam wszystkie prezenty? O niczym nie zapomniałam? Powinnam dokupić wstążkę, przewiąże po prostu kartoniki, ile można marnować ten papier. Szlag mnie trafia z tym kryzysem klimatycznym, muszę zacząć od siebie.

Czy rozwiesiłam to pranie?".

Kobieta w domu, matka. Pracująca twórczo zawodowo czy nie - to bez znaczenia. Każda z nas pisze sobie w głowie podobne scenariusze. Ktoś dzisiaj pięknie to nazwał: zarządzaniem. Niewidzialną pracą, jaką wykonują najczęściej kobiety, a jakiej nikt nie dostrzega i nie docenia.

Ile jesteśmy w stanie unieść? Ile jesteśmy w stanie zrobić, o ile rzeczy zadbać? O morza, oceany potrzeb innych. Małych i większych spraw o większym lub mniejszym znaczeniu. Każdego dnia, w każdej minucie naszego życia, myślimy o tym, co jeszcze powinnyśmy zrobić.

Mam takie poczucie, że ta nasza potrzeba ciągłego ruchu, udowodnienia wszystkim swojej wartości przez działanie, ma swoje źródło w naszej potrzebie emancypacji. W naszej potrzebie wyrwania się z kompleksu „bycia kobietą” w naszym społeczeństwie. Tak, to wciąż tak działa w XXI wieku.

Patriarchat ma się dobrze.

Kobiety wciąż walczą.

Jak fantastycznie ujęła to Agnieszka Szpila: Planetę uratuje upadek wszystkiego, co w erekcji.

Społeczna ślepota

Wracając do niewidzialnej pracy i do zarządzania nie tylko codziennym życiem, ale ogólnie pojętym dobrostanem całej rodziny, to zauważmy ją w końcu.

Każdego dnia, miliony kobiet wykonują wielką robotę, która jest niczym w oczach społeczeństwa, „siedzeniem w domu”, abstrakcją, wygrzewaniem się w palącym słońcu dziecięcej miłości.

Miłość też jest wielka i gros z nas nie zamieniłoby tej roboty na inną. Jednak nie dajmy sobie dłużej wmawiać, że to nic takiego. To, co robią kobiety w domach, pracujące czy nie, to bez znaczenia, to wielka praca.

Fajnie, jeśli można to samo powiedzieć o partnerze. W większości domów jeszcze, niestety, nie można.

A kobiety myślą, analizują, zarządzają, Są menedżerkami swoich domów, rodzin, zespołów o tak różnych potrzebach, że czasami można zwariować.

A w tym wszystkim jest zarządzanie sobą, swoim czasem, swoim własnym dobrostanem. Niewidzialna praca się nie kończy, to nie etat. Nie zamkniemy naszych zobowiązań jak okna w edytorze tekstu.

Niewidzialna praca trwa. Cały czas. A mimo to wciąż tak wiele osób, w społecznej ślepocie, jej nie widzi.