• Jeśli chcesz, by twój nastolatek przychodził do ciebie ze swoimi problemami, a nie na siłę próbował mierzyć się ze wszystkim sam, przekonaj go, że przejmujesz się i rozumiesz jego problemy.
• Pomoże ci w tym stworzenie przestrzeni do rozmowy. Poświęć uwagę swojemu dziecku i skoncentruj się na tym, co mówi.
• Ważne jest, by nie ukrywać przed dzieckiem tego, co się myśli, ale mówić o tym w umiejętny sposób. Dobrym pomysłem jest spojrzenie na kłopoty nastolatka z jego perspektywy.

Nastolatki i ich problemy

Każdy nastolatek mierzy się z problemami. Jedne są większe i obiektywnie poważne, inne mniejsze i być może nieco wyolbrzymione przez twoje dorastające dziecko. Jednak niezależnie od tego, co trapi twojego nastolatka, ważne jest, by w razie turbulencji po pomoc przyszedł właśnie do ciebie.

Taką relację buduje się latami. Jest ona oparta nie tylko na zaufaniu, ale też wielu umiejętnościach takich jak zdolność uważnego słuchania. Jeśli chcesz, by twoje dziecko zaczęło chętniej przychodzić do ciebie, gdy ma poważny problem, wprowadź w wasze życie te 3 zasady. I zacznij już dziś.

1. Daj dziecku przestrzeń do mówienia

Jeśli chcesz, żeby ktoś z tobą rozmawiał, to daj mu do tego przestrzeń. Kiedy rozmawiasz ze swoim nastolatkiem, nie mów do niego odwrócona tyłem, do tego jednocześnie zmywając naczynia. Skup się na swoim rozmówcy, nawiązuj kontakt wzrokowy, zadawaj konkretne pytania. Nie ogólnikowe.

Słuchaj, co mówi i częściej reaguj bezpośrednio na to, co mówi, zamiast wydawać swoje opinie i osądy. Jeśli poprosi cię o radę, to mu jej udziel, ale często dużo ważniejsze okazuje się samo wysłuchanie.

2. Nie bój się mówić, co czujesz

Im bardziej jesteśmy naturalni, tym większa szansa, że nasz nastolatek poczuje się przy nas swobodnie. Twoje dziecko, nawet to starsze, wyczuwa twoje emocje. Jeśli będziesz spięta i nie będziesz mówić tego, co czujesz czy myślisz, on to zauważy. A ty stracisz na wiarygodności.

Ważne jest, by opisując swoje uczucia, przejąć za nie odpowiedzialność, a nie dodatkowo obarczać nimi nastolatka. "Martwię się o ciebie", "Zdenerwowałam się", "Twoje zachowanie faktycznie było nieodpowiedzialne" jest znacznie lepsze niż "Martwisz mnie", "Zdenerwowałeś mnie", "Zachowałeś się/Jesteś nieodpowiedzialny".

3. Spróbuj postawić się na miejscu swojego dziecka

Dużo łatwiej rozmawia nam się z kimś, kto chociaż próbuje nas zrozumieć. Utożsamianie się z nastoletnimi problemami nie jest zbyt łatwym zadaniem, ale jeśli spróbujemy złapać perspektywę naszego dziecka, dużo łatwiej spojrzymy na problem jego oczami.

Wtedy będzie nam łatwiej doradzić dziecku, zrozumieć jego uczucia, obawy, nadzieje. Nasz nastolatek też dostrzeże to, że jesteśmy bliżej niego. I na pewno to doceni.