Jedną z rzeczy, która wyprowadza z równowagi rodziców jest nudzenie się ich dziecka. Jak sobie radzić z nudą?

Do kolejnego nudzę się. Tym razem nie mogłam rzucić wszystkiego i biec zająć czas znudzonemu. Mówię: - No nie wiem, to może coś narysuj, poczytaj, pobuduj z klocków. Nie za bardzo odnosi to skutek, ale w końcu człapie do swojego pokoju i czymś się zajmuje. Przy kolejnych nudzeniach czuję:
a) Wyrzuty sumienia, bo nie mam czasu umilić i uatrakcyjnić czasu swojemu dziecku.

Może leży i w głowie ćwiczy tabliczkę mnożenia licząc, ile kieszonkowego musi uzbierać jeszcze na ulubioną grę. A może rozmyśla o tym, co robił dziś z kolegami na przerwie. Moi synowie leżąc tak, nagle się zrywają i jak Filip z konopii wyskakują z pytaniami. Młodszy: - Mamo, a jak babcia włożyła dziadkowi do trumny mój rysunek na dzień dziadka, to gdzie on go sobie powiesił. Starszy: - Mamo, a jak to właściwie jest z tą grawitacją, ona jest od zawsze. Kiedy pozwoliłam im poleżeć i się ponudzić i wysłuchałam ich miliona pytań, to zrozumiałam, że ich nudzę się, to nie jest tępe gapienie się w sufit, które tylko ich ogłupia.

Nie tylko potrafi pobudzić wyobraźnię dziecka, ale także pozytywnie wpływać na jego rozwój fizyczny. – Nie skacz, nie biegaj – powtarzamy do znudzenia. – Jak się nudzisz, idź pograj w piłkę. Tylko dlaczego ma iść, bo my tak chcemy, bo jako rodzic wiemy lepiej, co powinno zrobić? A może chce skakać. To jest jego nuda. Skacze na jednej nodze, na drugiej. Próbuje stanąć na głowie, albo na rękach. Leży i unosi nogi do góry.

Oczywiście nie każda nuda jest dobra. Kiedy dziecko jest apatyczne, senne i zmęczone i jego nudzenie się nas już niepokoi, to warto przyjrzeć się takiej nudzie. Bywa też, że „nudne” znaczy „trudne”. Dziecko mówi: - Plastyka jest nudna, malowanie jest nudne, to może znaczyć, że dla niego jest to trudne. Łatwiej powiedzieć, że coś jest nudne, niż przyznać się, że sobie z czymś nie radzę, zwłaszcza, gdy ma się wymagających rodziców. Nuda może być także sposobem na zwrócenie na siebie uwagi. Dziecko wie, że dopiero, kiedy powie, że się nudzi, rodzice się nim zajmą, pobawią się. Każdy z nas musi dobrze przyjrzeć się nudzeniu swojego
dziecka.

Pewnie jest, ale zna go tylko dziecko. Jeśli podajemy dziecku sposób na nudę, to bierzemy na siebie odpowiedzialność, ze to co zaproponujemy będzie lepsze i ciekawsze. Pytanie tylko – dla nas, czy dla dziecka? Wyjście na basen, jeżdżenie na rolkach, czytanie książki nie zawsze będzie rozwiązaniem, które choć satysfakcjonuje rodzica, to nie sprawia frajdy dziecku. Bo ono wolałoby powisieć na kanapie głową w dół.