logo
Zazdrość to uczucie, z którym musi się zmierzyć każdy - dziecku trudniej ją niestety zrozumieć. Pexels
Reklama.
  • Zazdrość to emocja, która dotyka tak samo dorosłych i dzieci. I zazwyczaj zarówno dorosły, jak i maluch nie potrafią sobie z nią poradzić.
  • Jeśli nie wiesz, jak reagować na dziecięcą zazdrość, po pierwsze musicie porozmawiać i uświadomić mu, że to uczucie jak każde inne, które trzeba nazwać, zrozumieć i oswoić.
  • Jeśli dziecko jest zazdrosne o rodzeństwo, zabawkę czy wygląd rówieśników, najczęściej problem leży gdzieś głębiej - to potrzeba bycia zauważonym, docenionym czy zrozumianym.
  • Zazdrość to uczucie, które dotyka każdego - dorosłych i dzieci

    Dla dziecka ciekawe i kuszące jest to, co mają inni i to, co szczególnie odnajduje się w jego guście (dotyczącym naprawdę różnych kwestii: od zabawek przez wygląd zewnętrzny, na urządzonym pokoju kończąc). Może być też tak, że zazdrość dziecka dotyczy tego, ile czasu i uwagi poświęcają dziecku rodzice, a ile jego rodzeństwu – bardzo często mamy do czynienia z sytuacją, gdy starsze dziecko jest zazdrosne o nowo narodzonego brata lub siostrę, który nagle pojawia się w domu i zabiera całą uwagę rodziców dla siebie.

    Gdy dziecko dotyka zazdrość, zawsze trzeba mu pomóc i reagować, bo to uczucie, które potrafi niszczyć. Może też pogorszyć relacje z innymi. Z dzieckiem, które czegoś komuś zazdrości, trzeba rozmawiać i pokazać mu, że to uczucie jak każde inne, które trzeba oswoić i zrozumieć.

    1. Nie oceniaj

    Nie krytykuj dziecka, jeśli samo ci przyzna, że jest zazdrosne np. o jakąś zabawkę, którą ma jego koleżanka, a ono nie. Zamiast mówić, że zazdrość jest brzydka, pomóż raczej dziecku w określeniu tego, co tak naprawdę za tą zabawką stoi. Bo prawdopodobnie nie chodzi o sam przedmiot, a odczucia, jakie niesie ze sobą zabawa nim.

    Może być też tak, że chodzi o uznanie rówieśników (że się ma lalkę, którą chcą mieć wszystkie dziewczynki w tym wieku). Albo o to, że prawie każda koleżanka córki ma tę lalkę i nasze dziecko, nie posiadając jej, czuje się gorsze i wykluczone ze społeczeństwa. Dzięki rozmowie i zrozumieniu tego, jak maluch się czuje, będziesz mogła mu pomóc. Jeśli dotrzecie do tego, czym ta potrzeba jest spowodowana, łatwiej będzie to uczucie dziecku oswoić i je zrozumieć.

    Dzięki temu dojdziecie do tego, czego tak naprawdę dziecko potrzebuje. Uznanie rówieśników może uzyskać w inny sposób. Warto też tłumaczyć dziecku, że to, jakie wartości niesie swoją osobą, nie powinno być postrzegane przez materialne rzeczy. Wiemy jednak, jakie są dzieci – kilkulatek nie zawsze jest w stanie zrozumieć, że przekonania i zachowania są ważniejsze niż rzeczy materialne.

    2. Nie trywializuj powodów zazdrości

    Jeśli dziecko pragnie jakiejś zabawki, chce być bardziej jak kolega, którego podziwia lub posiadać taki pokój, jak ma brat cioteczny – nie mów mu, że przecież i tak ma dużo, a inni mają mniej. To tak, jakbyś mówiła dziecku: "Musisz być szczęśliwy i nie dążyć do kolejnych celów, bo i tak masz dużo, a inni nie mają nawet tyle i są szczęśliwsi". To brzmi tak, jakbyśmy mieli całe życie porównywać się do wszystkich wokoło.

    A przecież chcemy uczyć dziecko, że jest indywidualną jednostką, wyjątkową, która ma prawo czerpać radość i szczęście, jak chce i niezależnie od innych i tego, co inni mają i czują. To wzór opierający się na porównaniach, a te są zawsze kiepskim rozwiązaniem, bo porównania jeszcze bardziej wzmacniają zazdrość. Staraj się dziecku tłumaczyć, jeśli nie może czegoś dostać, dlaczego sytuacja tak wygląda.

    Jeśli dziecko jest zazdrosne na przykład o to, że zamiast z nim zostać, poszłaś do jego brata lub siostry na uroczystość w przedszkolu, wyjaśnij mu, że ono i jego rodzeństwo kochasz tak samo. I że jeśli wtedy poszłaś do brata do przedszkola, to następnym razem to z nim spędzisz całe po południe. W przypadku spędzania razem czasu, warto stawiać na wspólny czas całą rodziną oraz oddzielny z każdym z dzieci, by mogły poczuć, że czasem mają mamę tylko dla siebie.

    3. Zrozum dziecko i pokaż mu to

    W przypadku każdego rodzaju zazdrości, najważniejsza jest rozmowa z dzieckiem. Okaż mu, że rozumiesz, dlaczego jakaś sytuacja czy rzecz budzą w nim zazdrość. Jeśli chodzi o pokój kolegi – wyraź uznanie dla tego, jak rodzice go urządzili i powiedz dziecku, że wiesz, dlaczego ono uważa, że jest taki super. Każde dziecko ma inny zestaw potrzeb i oczekiwań wobec świata oraz otoczenia i ważne jest, by wiedziało, że jest rozumiane i nieoceniane.

    W takich przypadkach często wystarczy, że rodzic jest dla dziecka dobrym słuchaczem, który akceptuje je w całości, bez negowania i oceniania. Pamiętaj też, że jeśli zazdrość budzi w dziecku złe zachowania, którymi robi komuś krzywdę, zachowuje się wobec innych w nieodpowiedni sposób, musisz zareagować.

    Akceptacja i zrozumienie zazdrości to jedno, ale nie można dawać przyzwolenia na to, by w akcie zazdrości dziecko krzywdziło innych. W przypadku wybuchu emocji postaw na przeczekanie, rozmowę, nazywanie uczuć i emocji i próby zrozumienia tego, dlaczego maluch czuje się tak, a nie inaczej.

    4. Pozwól zdecydować dziecku, co chce czuć...

    ... i daj mu pole do tego, co dalej zrobi z zazdrością. Jeśli maluch nie wie, jak wybrnąć z tego, że chce nową lalkę, bo najbliższa koleżanka ją ma i nie widzi innego rozwiązania niż prośby i groźby skierowane do rodziców o zakup tejże, pokaż dziecku, że w tej sytuacji ważniejsze jest nie posiadanie lalki, a zapanowanie nad swoimi emocjami.

    Bo zazdrość to uczucie, które trzeba nauczyć się kontrolować i nie powinno to wyglądać tak, że to ono kontroluje nas. Dziecko musi zrozumieć, że zazdrość to emocja, która dotyczy każdego człowieka – także mamy i taty. A kluczem do odnoszenia sukcesów i bycia zadowolonym, jest rozumienie i panowanie nad emocjami.

    Najczęściej zazdrość to po prostu znak, że brakuje nam w życiu czegoś innego i nie prawie nigdy nie chodzi o chęć posiadania rzeczy materialnych. Zazwyczaj potrzeba ta dotyczy uznania otoczenia, poczucia pewności i bezpieczeństwa.

    Czytaj także: