Bunt 2-latka i okropne awantury na każdym kroku? Dziecko nie robi na złość, próbuje zrozumieć życie

Dziś mój dwuletni syn po przebudzeniu, zamiast zjeść śniadanie, zapragnął loda na patyku. Jeśli miałaś kiedyś do czynienia z buntującym się dwulatkiem, może wiesz, jak wyglądała reszta poranka, gdy kategorycznie się nie zgodziłam i postawiłam przed maluchem talerz z jajecznicą. A potem jeszcze dwa czy trzy razy musiałam powiedzieć "nie".

Mam już tyle doświadczenia w awanturniczych scenach 2-latków (syn ma też starszego brata, który podobnie się zachowywał w tym wieku), że raczej ze stoickim spokojem obserwowałam to, jak nagle zrobił się cały czerwony, najpierw zaczął tupać, a później położył się na podłogę i w płaczu uderzał rączkami o ziemię.

To taka klasyczna przerysowana scena z życia mamy 2-latka. Ale też często 3-latka, a nawet i 4-latka. Wszystkie jego emocje i reakcje pokazywały, że biorą górę nad jego drobnym ciałkiem.

A ja jestem już trochę niewzruszona – nie pierwszy raz odmawiam dziecku słodyczy przed zjedzeniem śniadania czy nie pozwalam mu wziąć siedmiu opakowań ciastek podczas wizyty w sklepie.

To nie znaczy, że zawsze wszystkiego im odmawiam, raczej jestem osobą zdroworozsądkową – jeśli ciastka czy lody są deserem po obiedzie, czemu nie. I nie chcę robić mu niż na złość, choć on to pewnie tak odbiera.

Potem, gdy emocje opadną, staram się zawsze z nim usiąść i porozmawiać. Opowiedzieć mu, dlaczego się nie zgodziłam i dlaczego jego reakcja była taka, a nie inna. Ja jedyne co staram się robić, to być spokojna i nie ulegać emocjom – moja złość, krzyk czy płacz niewiele pomogą.

W takich momentach warto wziąć kilka oddechów i pomyśleć o tym, co czuje ten 2-latek, jakie emocje go dopadają. I że zazwyczaj jego reakcje to po prostu brak zrozumienia swoich emocji i próba zrozumienia siebie i otaczającego go świata.

Kiedy mój pierwszy syn był w tym wieku i urządzał epickie sceny złości, na początku ja też wpadałam w złość i zniecierpliwienie. Za którymś razem mnie olśniło – przecież to dla niego jeszcze trudniejsze niż dla mnie.

Spróbowałam postawić się w jego pozycji. I pomyślałam o tym, jakie to dla niego musi wszystko być zagmatwane. Nie rozumie, dlaczego nie może zjeść lodów na śniadanie i dlaczego wcześniej warto zjeść normalny posiłek.

Nie wie, dlaczego nie może wskoczyć do kałuży i się pochlapać, skoro ma od tygodnia katar. Nie ma pojęcia o zdrowiu, dobrym samopoczuciu i bezpieczeństwie. Jakie to musi być dla takiego malucha frustrujące, gdy jednego dnia mama na coś pozwala, a innego mówi „nie”, prawda?

I dziecko tego nie rozumie, na każdym kroku zadaje sobie pytanie "dlaczego?". A pytanie często zostaje bez odpowiedzi, więc dziecko złości się.

Złość u takiego małego dziecka nie jest oznaką tego, że jest trudne, "niewychowane" czy stanowi problem. Takie emocjonalne napady są normalne i są oznaką tylko jednego – że dziecko nie rozumie i nie wie, dlaczego coś się dzieje tak, a nie inaczej.

My jako rodzice (czy opiekunowie) mamy za zadanie pokazać dziecku, że będzie wysłuchane, zrozumiane i zaopiekowane. Gdy twój 2-latek urządza kolejną scenę, postaraj się uzbroić w cierpliwość, w tej momencie gdy krzyczy i płacze i tak nic mu nie wyjaśnisz.

Możesz mu tylko okazać czułość i zrozumienie dla targających nim emocji, a dopiero po czasie spróbować mu wyjaśnić, nazwać emocje, rozmawiać. Musisz pamiętać o tym, że twoją rolą jest wyjaśnienie i nauczenie go "kroków" przez życie, pokazanie mu dobra i zła, nazywania emocji.

Pomyśl o tym, gdy twoje nerwy są już na granicy, gdy po raz kolejny wychodzisz z supermarketu z płaczącym maluchem, który "teraz, natychmiast" chce nową zabawkę z Psiego Patrolu. On nie rozumie wartości pieniądza, pracy i innych powodów, z których nie kupisz mu tej zabawki.

No i właściwie nie musi ich rozumieć, ma tylko 2 lata. Popracuj nad swoimi reakcjami, warto czasem policzyć do 10 i puścić wiązankę przekleństw w myślach, nim stracisz cierpliwość podczas kolejnej sceny buntu. Warto temu rozszalałemu maluchowi pokazać, że jego emocje są normalne, że go kochasz i chcesz rozumieć.

Bo nie ma co się dziwić takiemu małemu dziecku, że jego rozum nie obejmuje wszystkich norm i zasad, którymi rządzi się świat – to twoja rola jako rodzica, by go ich nauczyć i pomóc mu je zrozumieć.

Zanim więc się wściekniesz przy awanturze z 2-latkiem, postaw się w jego pozycji. To pomaga wiele zrozumieć, uspokoić nerwy i podjąć próbę nauczenia malucha czegoś o życiu.