Jesienne infekcje wystartowały. Rodzice wściekli o chore maluchy, a najbardziej cierpią nauczyciele

Jesień zaczęła się już pełną parą: nastąpiło już pierwsze ochłodzenie, krótsze popołudnia odczuwa się już bardzo wyraźnie, a różnice temperatur między porankami a środkiem dnia sprawiają, że wszyscy chodzą zdenerwowani zbyt wieloma warstwami ubrań. Do tego dzieciaki w szkole i przedszkolu już zaczęły infekcyjny maraton.

Syn wrócił ze szkoły i pociąga nosem, bo po basenie nie dosuszył włosów. U młodszego w przedszkolu na korytarzu słychać już o katarkach i kaszelkach. Ostatnio rozmawiałam ze znajomą o tym, że jesień to najtrudniejsza pora roku dla rodziców właśnie przez to ciągłe chorowanie dzieci.

Koleżanka, która sama jest nauczycielką wychowania przedszkolnego, tylko westchnęła z niemocą i przewróciła oczami. Przyznała, że nienawidzi tego czasu ze względu na choroby jej własnych dzieci (dwójka w wieku szkolnym), ale przede wszystkim ze względu na choroby swoich podopiecznych.

Jako rodzic zawsze na jesienne chorowanie przedszkolaków patrzyłam tylko z tej perspektywy. Czasami zdarzyło mi się z wyrzutami sumienia zostawić w placówce dziecko, które trochę pociągało nosem. Innym razem byłam wściekła, że zaprowadziłam syna po chorobie, a ktoś inny przyprowadził na cały dzień dziecko, które zaczęło w ciągu dnia wymiotować i miało gorączkę.

Kto przeżył bycie rodzicem przedszkolaka, ten w cyrku się nie śmieje, zgodzicie się? Nigdy jednak nie myślałam o tym, jak jesień wygląda z perspektywy nauczycieli, a to przecież jeszcze większy hardcore.

Moja znajoma przyznała, że chorowanie jej własnych dzieci to pikuś. Starsza córka zostaje już sama w domu, więc wystarczy jej podać leki i być pod telefonem w ciągu dnia. Na młodszego syna jej mąż zawsze ma możliwość wzięcia L4 na dziecko, więc jakoś sobie radzą w tym chorobowym czasie. Gorzej, że wtedy ona w swojej pracy ma utrudnione warunki.

Wciąż zdarzają rodzice, którzy przyprowadzają do przedszkola ewidentnie chore dzieci i znajoma musi zajmować się maluchami, które po prostu w ciągu dnia w placówce źle się czują. Jako nauczycielka przebywająca całe dnie w przedszkolnych salach jest też dodatkowo narażona na całą paletę wirusów i bakterii, więc nie ma szans, że w ciągu całego sezonu chorobowego nie złapie czegoś od któregoś ze swoich podopiecznych.

To generuje tylko same problemy, bo oznacza dla niej zwykle zwolnienie lekarskie, a wtedy dyrekcja przedszkola ma dodatkowy kłopot, bo musi organizować zastępstwa w grupie jej przedszkolaków. No i na koniec są jeszcze rodzice dzieci, z którymi współpracuje moja znajoma.

Sama zauważa, że to najgorszy element jej pracy. Bo są tacy, którzy przyprowadzają do przedszkola chore maluchy, udając, że dzieciaki są zdrowe jak ryby. Z drugiej strony są ci, którzy mają wciąż pretensje o to, że przychodzą chore dzieci.

Ale oni mają też pretensje o rozbieranie dzieci na spacerach, o wietrzenie sali i wiele innych aspektów, które według nich szkodzą zdrowiu ich dzieci. A nauczycielki są w tej sytuacji między młotem i kowadłem, bo same często się zarażają od dzieci i do tego starają się dogodzić też rodzicom wszystkich swoich podopiecznych.

Po tym, jak znajoma mi o tym wszystkim opowiedziała, jeszcze bardziej zaczęłam szanować pracę nauczycieli. Bo mimo tylu przeciwności są nadal w tym zawodzie tacy, dla których to misja i spełnienie marzeń, nawet mimo tego strasznego jesiennego czasu.