7 oznak, że twoje dziecko wymusza na tobie wszystko. Nr 3 zna większość rodziców

Scena znajoma wielu rodzicom: sklep, półka z zabawkami i błagalne: "Mamo, kupisz mi to?". Kiedy odpowiedź brzmi "nie", dziecko rzuca się na ziemię, krzyczy, kopie i płacze tak głośno, że wszyscy w kolejce patrzą z dezaprobatą. W głowie rodzica pojawia się wtedy pytanie: "Czy moje dziecko jest rozpieszczone?".

Psycholożka Michele Borba wyjaśnia w rozmowie z Huffington Post: "Rozpieszczone dziecko to takie, które przyzwyczaiło się, że zawsze dostaje to, czego chce, i nie zna wyjątków. Wszystko kręci się wokół jego potrzeb i pragnień, a inni schodzą na dalszy plan".

Laura Markham dodaje: "Dzieci robią to, czego je nauczymy, czego mogą się spodziewać. Jeśli rodzice nigdy nie stawiają granic, dziecko nie nauczy się ich respektować".

Większość rodziców nie ma złych intencji – chcą dać swoim dzieciom więcej, niż sami mieli. Często boją się, że słowo "nie" zrani dziecko albo obniży jego poczucie wartości. Innym razem są po prostu zbyt zmęczeni, by walczyć o swoje zasady.

Jak mówi Borba: "Kiedy jesteśmy zmęczeni, łatwiej jest ustąpić. Nie lubimy mówić 'nie', zwłaszcza gdy cały dzień spędziliśmy poza domem".

Każde dziecko przeżywa frustrację, kiedy usłyszy odmowę. Jednak jeśli twoje dziecko za każdym razem reaguje awanturą, a wraz z wiekiem nie uczy się radzić sobie z emocjami – to sygnał ostrzegawczy.

Borba podkreśla: "Rozpieszczone dzieci nie potrafią przyjąć słowa 'nie'. Oczekują, że zawsze dostaną to, czego chcą – i zazwyczaj tak się dzieje".

Wyobraź sobie pięciolatka, który w sklepie krzyczy i rzuca się na ziemię, bo nie dostał batonika. Jeśli takie sytuacje zdarzają się regularnie, to nie tylko "trudny dzień" – to wzorzec.

Nowa lalka, klocki, konsola – wszystko cieszy tylko chwilę. Już następnego dnia pojawia się kolejne "chcę".

Borba zauważa: "Dzieci, które mają bardzo dużo, często stają się nieczułe i zachłanne. Zamiast cieszyć się tym, co mają, koncentrują się na tym, co jeszcze mogą dostać".

Terapeutka LeNaya Smith Crawford dodaje: "Można to rozpoznać po tym, że coraz rzadziej mówią 'dziękuję', a coraz częściej 'ja chcę'".

To nie brak radości, ale brak wdzięczności – a to różnica fundamentalna.

Dziecko oczekuje, że inni będą podporządkowywać się jego potrzebom. Jeśli brat chce obejrzeć bajkę, ale siostra domaga się gry na tablecie – cała rodzina musi się dostosować.

"Rozpieszczone dzieci myślą głównie o sobie, czują się uprzywilejowane i oczekują specjalnych względów" – mówi Borba.

To oznaka, że empatia została zepchnięta na drugi plan.

Czekanie to dla nich koszmar. Jeśli proszą o lody, chcą je natychmiast. Jeśli mówią, że chcą wyjść na plac zabaw, domagają się, żeby rodzice rzucili wszystko i spełnili życzenie.

Łatwiej jest ulec i spełnić żądanie od razu, niż uczyć dziecko, że na pewne rzeczy trzeba poczekać. Ale to właśnie brak cierpliwości jest jednym z kluczowych sygnałów rozpieszczenia.

Każdy nie lubi porażek – to naturalne. Ale dziecko rozpieszczone reaguje na przegraną gniewem, obwinianiem innych i wybuchami.

Psychoterapeutka Virginia Williamson mówi: "Jeśli twoje dziecko zawsze zrzuca winę za porażkę na innych, oczekuje pochwał za każdy drobiazg, krzyczy na kolegów, gdy coś nie idzie po jego myśli, i nie potrafi docenić sukcesu innych – to znak, że masz do czynienia z rozpieszczonym dzieckiem".

To nie tylko kwestia gier – takie zachowanie przenosi się na szkołę i życie społeczne.

Rozpieszczone dzieci szybko uczą się, jak rozgrywać dorosłych.

"Na przykład idą do jednego rodzica i mówią, że drugi już się zgodził" – wyjaśnia Smith Crawford.

Albo płaczą tak długo, aż rodzic ulegnie. Zdarza się też, że stosują szantaż emocjonalny:

"Jak mi nie kupisz, to cię nie kocham". To nie są już spontaniczne reakcje, ale wyrafinowane strategie.

Oczywiście każde dziecko trzeba czasem zachęcić do sprzątania pokoju czy mycia zębów. Ale jeśli twoje dziecko nie zrobi niczego, dopóki nie obiecasz mu nagrody – to zły znak.

Psycholożka Suzanne Gelb przestrzega: "Jeśli motywujesz dziecko tylko łapówkami, to nie zdziw się, jeśli kiedy poprosisz o odstawienie talerza, usłyszysz:

"A ile mi za to zapłacisz?".

To droga donikąd – dziecko uczy się, że obowiązki są czymś, za co należy się nagroda, a nie naturalną częścią życia.

Nie ma genu odpowiedzialnego za rozpieszczenie. To zachowanie wyuczone, a skoro jest wyuczone, można je też oduczyć.

To jednak proces trudny – dziecko będzie się buntować, a rodzic musi być przygotowany na łzy, krzyk i gniew. Pozwól dziecku płakać i złościć się. Okaż empatię, ale jednocześnie trzymaj się granic i oczekiwania, że poradzi sobie z odmową.

Klucz to nauczyć się mówić "nie" bez wyrzutów sumienia, stawiać granice w ciepłej atmosferze, uczyć wdzięczności i dzielenia się oraz pokazywać radość z prostych rzeczy.

Źródło: Huffington Post