Dzieci potrzebują nie tylko bezwarunkowej miłości rodziców, czułości i opieki, ale też granic – to one dają im poczucie bezpieczeństwa. Jak zauważa psycholożka dr Michele Borba, czasem łatwiej spełniać każdą zachciankę, niż powiedzieć "nie". A stąd tylko krok do wychowania rozpieszczonego dziecka.
Gdy za wszelką cenę próbujesz uchronić dziecko przed negatywnymi doświadczeniami i trudnymi emocjami, możesz nieświadomie wyrządzić mu krzywdę. Dr Michele Borba, psycholożka, ekspertka od wychowania i autorka poradników dla rodziców (m.in. "Jak zapewnić lepszą przyszłość swojemu dziecku") wymienia 5 zachowań, które przejawiają rozpieszczone dzieci.
Ekspertka przekonuje, że rozpieszczanie wynika ze stosowania konkretnych stylów rodzicielskich, które w dłuższej perspektywie mogą być szkodliwe: to m.in. tzw. pobłażliwe rodzicielstwo czy rodzicielstwo helikopterowe. Jak w takim razie rozpoznać, że dziecko jest rozpieszczone? Takie dziecko:
Choć samo bardzo często odmawia, gdy o coś je prosisz… Zdaniem psycholożki rozpieszczone dziecko ma poczucie, że wszystko mu się należy i oczekuje, że każdy – wszędzie i zawsze – będzie spełniał jego zachcianki. Nie działa to jednak w drugą stronę: gdy o coś prosisz, np. włożenie butów czy posprzątanie zabawek (lub pokoju, gdy mowa o nastolatku), ignoruje cię lub otwarcie mówi: "nie".
Ten punkt wiąże się z poprzednim. Możesz to zauważyć już w samym sposobie komunikacji: dziecko rzadko mówi "proszę" i "dziękuję" (lub wcale tego nie robi), ale często mówi: "daj", "ja chcę", "zrób". Gdy spełniasz jego prośbę, np. kupujesz maluchowi zabawkę albo zgadzasz się, by nastolatek nie poszedł do szkoły, dziecko nie okazuje wdzięczności.
"Rozpieszczone dzieci nawet nie biorą pod uwagę, że ich żądania mogą być dla innych osób niewygodne. Oczekują, że zmienisz swoje priorytety i spełnisz ich prośbę" – tłumaczy dr Borba. Zaspokojenie danej potrzeby musi nastąpić natychmiast, w przeciwnym razie dziecko może się obrazić albo okazywać swoje niezadowolenie. W zależności od jego wieku: zacznie krzyczeć, obrażone zamknie się w swoim pokoju, położy się na podłodze, rozpłacze się.
Choć wchodząc do pokoju swojego dziecka, możesz mieć wrażenie, że znalazłaś się w fabryce zabawek świętego Mikołaja, ono nie podziela twojego zdania. Nawet jeśli dostaje wszystko to, o co prosi, ciągle mu mało, ciągle chce więcej.
Podczas urodzin młodszego rodzeństwa czy kolegi lub koleżanki z klasy obraża się, bo to nie ono dostaje prezenty i tort. Gdy w szkole inne dziecko zostanie docenione, ma poczucie niesprawiedliwości, bo uważa, że ono bardziej zasługuje na pochwałę. Umniejsza innym, chcąc zawsze być w centrum zainteresowania.
Jeśli widzisz u swojego dziecka powyższe zachowania, nie szukaj winy w sobie, drugim rodzicu czy dziadkach, nie zastanawiaj się, gdzie popełniłaś błąd. Dr Borba podkreśla, że skoro dzieci zostały nauczone pewnych postaw, można je ich oduczyć. Radzi rodzicom, by:
źródło: cnbc.com