Matka salonowa kontra matka sypialniana. Jeden z tych typów ma swoje ciemne strony

Każdy rodzic dobrze zna ten obrazek – zabawki porozrzucane po salonie, dzieci biegające w kółko, a pomieszczenie przypomina bardziej plac zabaw niż miejsce do odpoczynku. Na TikToku coraz częściej mówi się o "rodzinach salonowych" – czyli takich, w których wspólna przestrzeń jest naprawdę wspólna. To tam toczy się całe życie: dzieci rysują przy stole, ktoś się bawi na dywanie, ktoś inny ogląda bajkę. W teorii brzmi to przytulnie, ale w praktyce nie każdy jest w stanie żyć w takim trybie.

Salonowe rodzicielstwo to wybór stylu życia, w którym dzieci są obecne w centrum wydarzeń. To dom, w którym nie zamyka się drzwi do salonu, gdzie nie ma zakazów typu "to nie dla dzieci" i "nie dotykaj". To też dom, w którym najważniejsze są relacje, a nie dekoracje. Tyle że taka codzienność ma swoją cenę. I zanim ktoś zdecyduje się na taką formę bliskości, warto wiedzieć, że trzeba będzie poświęcić co najmniej trzy rzeczy:

W kontrze do tego stylu są "rodziny sypialniane", w których każdy ma swój pokój, zamknięte drzwi, własną przestrzeń. Salon bywa tylko ozdobą – nieużywaną, pustą. Dzieci dostają posiłki do pokoju, tam też się bawią, uczą, odpoczywają. Dla niektórych to marzenie – czysto, spokojnie, każdy ma swój kąt. Ale wielu dorosłych, którzy wychowali się w takich domach, wspomina to z przykrością.

"Czułam się jak w więzieniu" – mówi na TikToku jedna z internautek.

"Mama dawała mi tacę z obiadem i mówiła: idź do pokoju, nie przeszkadzaj".

Dla rodziców, którzy wybierają salonowy styl życia, bałagan staje się drugorzędny. Liczy się to, że dzieci są blisko, że czują się swobodnie, że mogą być sobą. Mellisa Willets z serwisu Parents.com przyznaje, że salonowe życie bywa chaotyczne, ale właśnie tam powstają najpiękniejsze wspomnienia.

"Kiedy patrzę, jak moi synowie bawią się na podłodze, wiem, że warto" – mówi.

Z kolei tiktokerka @enigmatic_actuality7 dodaje: "Bałagan w salonie to cena za radość, jaką daje wspólny czas".

Salonowe rodzicielstwo nie polega tylko na tym, by być w jednym pomieszczeniu. Chodzi o wspólne bycie – emocjonalne, fizyczne i codzienne. Dzieci czują wtedy, że są ważne, że mają dostęp do rodziców, że nie trzeba się "umawiać" na rozmowę czy przytulenie. To styl, który wymaga więcej uwagi i cierpliwości, ale daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa i przynależności.

Czy można połączyć oba style? Być może najrozsądniejsze jest znalezienie balansu. Wspólna przestrzeń może być przytulna, ale jednocześnie nie musi być stale zagracona. Cisza może być luksusem, ale nie oznacza, że trzeba rezygnować z radości. A prywatność da się zachować, nawet jeśli dzieci biegają po salonie. Najważniejsze, by dom był miejscem, gdzie każdy czuje się dobrze – i dzieci, i dorośli. Bo to nie styl wnętrza, ale styl relacji tworzy prawdziwy dom.