"Ciągle się macam, jakbym miała nadzieję, że guz zniknie". Historia Soni może uratować setki kobiet

Milimetr po milimetrze oglądam swoje ciało, wciskam, dociskam, sprawdzam. Nie, chyba nic tu nie ma. Na pewno? Sprawdzę jeszcze raz. Wciskam, dociskam, oglądam.

W końcu, zobaczysz, wykraczesz.

I wykrakałam

Rak nie przychodzi sam z siebie, bez powodu, bez zaproszenia. Naprawdę tak jest i musimy przestać się temu dziwić, jeśli chcemy żyć tu i teraz, mając możliwość myślenia o przyszłości. Bez planowania, bo wiecie, potem można je sobie wsadzić...

A główny powód to przewlekły stres. Znam gościa, nie lubimy się. On się tym nie przejmuje i tak towarzyszy mi od najmłodszych lat. To on powodował, że okropnie bałam się zachorować na poważną chorobę, która będzie boleć. Ten ból jakoś utkwił mi w głowie. Być może dlatego, że napatrzyłam się na niego w dzieciństwie.

Zachorowałam na raka, mając 32 lata. Oficjalnie. Osobiście uważam, że rozwijał się we mnie już dłuższy czas. I uwierzcie, że nie bagatelizowałam symptomów, nie nie!

Faktycznie ostatnie lata poprzedzające diagnozę były dość intensywne: urodziłam córkę, zmarł mój ojciec, zmieniłam pracę. Działo się. Cóż to dla mnie! Ja zawsze pełna energii, uśmiechnięta, no fajna laska, dusza towarzystwa, nie powiem, całkiem lubili spędzać ze mną czas.

Wszystko zawsze na 100 proc. Najlepsza. Najbardziej perfekcyjna. Najbardziej ogarnięta. Najbardziej pomocna. Wszędzie mogłabym wstawić przedrostek „naj”. Komu ja to chciałam udowodnić...?

Przygoda ze śliwką

W wakacje w 2017 roku w trakcie zabawy córka uderzyła mnie głową w lewą pierś. Solidnie rąbnęła. Zabolało i wyskoczyła gula.

Pfff, pytanie, pewnie! Im więcej badań, tym lepiej! Rób!

Nie daje mi to jednak spokoju, szczególnie że mam dodatkowo kleisty wyciek z piersi. Dzwonię do innego lekarza.

Pani Soniu to zrobimy badanie na poziom prolaktyny, bo tak się często dzieje, że u młodych mam jest podwyższony i wyciek jest. Kiedy Pani karmiła?

Ale ona jest. Ta śliwa jest. Tak naprawdę już mówię na nią guz. Ciągle się macam, jakbym miała nadzieję, że po tych 10 minutach od ostatniego macania jej po prostu nie będzie.

Jak to jest, kiedy słyszy się, że jest się poważnie chorym?

Na początku, że to nie moje wyniki. Że to pomyłka. Albo, że przy pogłębionej diagnostyce okaże się, że to jednak nie rak. Zapewne pomylił się lekarz, bo przecież pomyłki się zdarzają. Potem chce się robić wszystko szybko już, za chwilę człowiek się załamuje, i znów wpada w wir. Jak szczur w klatce.

Umówmy się, Centrum Onkologii na Warszawskim Ursynowie to nie jest hotel na wakacje. A tym bardziej na Walentynki, bo tego dnia właśnie do niego trafiłam na operację – mastektomię. Piersi nie można było oszczędzić, rozległość zmian miała 9 cm.

Dziś znam wszystkie korytarze w podziemiach i wiem, gdzie jest najczystsza łazienka.
Tak naprawdę samo przygotowanie i badania przebiegły sprawnie i szybko. Jeździłam często, to był mój świat. Dostałam od losu wielki prezent w postaci lekarza, który mnie „przejął”, dzięki temu przejęciu miałam „jednoczasówkę” (operację z rekonstrukcją w tym samym czasie).

16.02 Mastektomia. Pamiętam dużo. Operacji na szczęście nie pamiętam i to też jest prezent od losu. Skóra zbyt cienka, mało tkanki tłuszczowej, rozległość zmian. Tną po mięśniach. Teraz mam sztuczne i pozszywane. Nadal bolą, ale są oryginalne. Polubiliśmy się, chociaż nie witamy się na dzień dobry.

Co cię boli?

Dreny. Dreny to był dramat. Bolały tragicznie. Do tej pory pamiętam, jak jednej nocy nie mogłam spać z bólu, usiadłam na parapecie w pokoju 3B, patrzyłam przez okno na Ursynów i latające samoloty. Łzy mi leciały, ból był nie do wytrzymania. Zjadłam Milkę Oreo. Nie pomogła.

Morał?

Większość z Was i tak nie lubi, jak się prawi te sławne od dzieciństwa „morały”. To raczej lista rzeczy do zrobienia i zapamiętania:

Epilog

Mijają 3 lata od mojej mastektomii. Nie jestem w pełni sprawna. Miałam 4 podejrzenia o przerzuty. W kościach "coś jest". Miałam depresję. Mam rodzinę. Mam przyjaciół i dobrych ludzi wokoło. Mam życie.