"Miałem depresję, mama nie pozwalała na leczenie". Te historie tłumaczą, po co nam Tęczowy Piątek

Leo: Tak. Chociażby po to, by nauczyć dorosłych, jak pomóc swoim dzieciom, jak je zrozumieć. Wszystkim żyłoby się łatwiej.

Elliot: Pracodawcy mogliby zachęcać do tego, żeby nie zakładali z góry, że mężczyzna z którym rozmawiają, na pewno ma żonę lub dziewczynę. Bo może mieć chłopaka i nic w tym złego. Żeby nie zakładali, że kobieta, z którą rozmawiają na pewno czuje się kobietą. To wbrew pozorom nie jest trudne.

Nina: To całkiem niezły pomysł, bo ludzie dorośli nie wiedzą nic lub prawie nic o LGBT, a jednak codziennie spotykają takich ludzi, być może nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Pracuje się z ludźmi bez względu na ich orientację i inne cechy, więc warto mieć do siebie szacunek. Takie dni widoczności są ważne.

Nina: Ludzie zmieniają swoje nastawienie właśnie przez to, że poznają osobę, z którą dobrze się dogadują, z którą zaczynają się przyjaźnić. Kiedy ona robi coming out, to przestajemy myśleć o LGBT jako o jakimś dziwnym tworze, ale staje nam przed oczami twarz przyjaciela.

Elliot: Moi rodzice dowiedzieli się trzy lata temu. Sami to ze mnie wyciągnęli, a potem powiedzieli, że mnie kochają. Niestety później zaczęli okazywać zupełnie coś przeciwnego. Mówili, że to nie jest w porządku, że mam nie spotykać się z osobami ze społeczności LGBT, że to jest jakieś zagrożenie.

Miałem depresję. Moja mama posyłała mnie do psychologa i psychiatry, ale w momencie, w którym oni mówili, że oprócz depresji nie dzieje się ze mną nic złego i to depresję – a nie orientację – trzeba leczyć, to ona nie wyrażała zgody na dalszą terapię ani podawanie antydepresantów. A ja miałem depresję m.in. przez to, że żyłem w sprzeczności – głos rodziny stał się moim głosem wewnętrznym. A w szkole katechetka porównywała homoseksualizm do wkładania sobie pięści w różne części ciała.

Nina: Rok temu powiedziałam mojej mamie. Była we mnie potrzeba opowiedzenia o tym, bo nie wiadomo, w kim się zakocham, z kim będę chciała żyć. Warto, żeby moja rodzina znała mnie w pełni taką, jaką jestem.

Leo: Od początku lubiłem ubierać się jak chłopak, wspinać się po drzewach, grać w piłkę. Wiedziałem, że coś we mnie jest innego, że nie chcę być traktowany jak dziewczyna. Chciałem mieć neutralny płciowo przydomek, ale dopiero później doszło do mnie, że mam dysforię i jestem osobą transpłciową.

Nina: Osoby LGBT zawsze istniały. Są tutaj bez względu na to, czy komuś się to podoba. Są ludźmi, żyją normalnie, mają ulubioną restaurację, koty, psy i przyjaciół, lubią taką samą muzykę jak wy. Są takimi samymi ludźmi jak wy, są takimi samymi obywatelami. Różnica jest taka, że nie mają takich samych praw i równego traktowania.

Leo: Nie chcę prowadzić wojny, od dziecka marzę, żeby mieć własną rodzinę. Nie chcę rozbijać cudzej rodziny, bo czemu miałbym to robić? Chcę nauczyć moje dziecko miłości, akceptacji siebie i innych. Chcę, żeby czuło się bezpieczne w tym świecie i nie musiało przechodzić przez to, przez co ja przechodziłem.

Elliot: Są osoby heteroseksualne i nieheteronormatywne, to nie wzięło się z księżyca. Zazwyczaj mówi się, że “jak będziesz dorosły, to się ożenisz, będziesz mieć dzieci”. Chciałbym, żeby to było postrzegane jako opcja, a nie jedyna możliwość. Ci, którzy są heteroseksualni dalej będą żyli w heteroseksualnych związkach, to chyba oczywiste.

Elliot: Tak, Tęczowy Piątek to symbol. U mnie zaczęło się tak, że miałem okazję poprawić ocenę z historii prowadząc prezentację na dowolny temat. Wybrałem historię ruchu LGBT. Opowiadałem o tym, jak doszło do zamieszek w Stonewall, jak były przeprowadzane korekty płci. Potem na godzinie wychowawczej opowiadałem o dyskryminacji.

Leo: Ja z kolei tym roku zmieniłem szkołę, po czym wziąłem udział w przedwyborczej kampanii “Dla ciebie tam idę”. Kiedy w szkole na angielskim miałem przedstawić prezentację na wybrany temat, wybrałem właśnie tę kampanię i puściłem filmik, na którym mówię, kim jestem. Szkoła nigdy wcześniej nie miała takiej osoby, jestem prekursorem. Koledzy zadawali mi mnóstwo pytań, a nauczyciele zaczęli zwracać się do mnie imieniem, które preferuję. Czuję się akceptowany i korzystam z szansy nauczenia innych, jak wyglądają osoby transpłciowe, co czują, z czym się borykają.

Nina: W mojej szkole 2 lata temu pojawiła się wolontariuszka z Kampanii Przeciwko Homofobii, której dyrekcja odmówiła organizacji Tęczowego Piątku. W tym roku sama idę zapytać o zgodę na wywieszenie plakatów, ale nawet jeśli się nie zgodzą, to Tęczowy Piątek może być przecież w ograniczony sposób obchodzony bez wiedzy wszystkich nauczycieli. Nie trzeba mieć zgody na przyjście do szkoły z przypinką, albo w tęczowej bluzce. Nie trzeba mieć zgody na wspierającą rozmowę.

Leo: W moim byłym gimnazjum Tęczowy Piątek był zorganizowany, ale nauczycielka, która go zorganizowała spotkała się z krytyką i hejtem. Znam też nauczycieli, którzy po takich działaniach zostali zwolnieni z pracy.