"Spodziewałam się pasów i sadystycznych pielęgniarek". 17-latka zdradza, co dzieje się w szpitalu psychiatrycznym

– Byłam bardzo zamknięta w sobie i nieśmiała, co powodowało, że trzymałam się na uboczu. Często zdarzało się, że ktoś powiedział coś niemiłego, czy celowo wpadł na mnie na korytarzu. Otrzymałam w klasie łatkę "dziwnej" i tak jakby zostałam wykluczona. Nauczyciele niestety też mocno mnie zawiedli. Wielokrotnie byłam ofiarą przemocy z ich strony, co nie powinno mieć miejsca. Pojawiły się problemy z koncentracją, obniżony nastrój (czasami wręcz przypominało to taką huśtawkę), wycofanie, obojętność, obniżony apetyt, bezsenność i dużo wewnętrznego napięcia – wspomina dziewczyna.

Tosia mogła jednak liczyć na wsparcie mamy. Ta robiła wszystko, by pomóc córce, a gdy zorientowała się, że sama nie jest w stanie tego osiągnąć, zwróciła się po pomoc specjalistyczną. Zapisała dziewczynkę do psychiatry i psychologa.

A potem zaczęło się gimnazjum i było tylko gorzej. Szkoła nie wykazała się szczególną aktywnością i pomimo próśb rodziców odbyła się może jedna lekcja na temat profilaktyki depresji. Znaczenie lepiej wyglądała sytuacja w drugiej szkole, do której trafiła Tosia po przeprowadzce. – Wsparcie otrzymałyśmy zarówno ze strony klasy i wychowawców, jak i dyrektora. Między innymi dzięki temu, udało mi się skończyć szkołę i dostać się do liceum – mówi 17-latka.

Nastolatka spędziła w szpitalu ponad 3. miesiące. Teraz przyznaje, że pomimo początkowego negatywnego nastawienia i lęku, pobyt na oddziale bardzo jej pomógł. – Dzięki stałej opiece lekarza psychiatry oraz psychologa udało się zapanować nad samookaleczeniami, dobrać leki w odpowiedni sposób i wrócić do w miarę normalnego funkcjonowania. Myślę, że naprawdę nie było źle! Spodziewałam się stereotypowego mrocznego oddziału, pasów i paskudnych, sadystycznych pielęgniarek – bo nie ma co ukrywać jako nastolatkowie mamy umysły podatne na sugestie, np. filmów czy książek.

Tosia podkreśla, że w jej odczuciu, otrzymała pomoc, której oczekiwała. Pani doktor uważanie słuchała spostrzeżeń i uwag młodej pacjentki i zawsze brała je pod uwagę. Wyjaśniała, tłumaczyła.

Przed śniadaniem ustawialiśmy się w kolejkę pod gabinetem zabiegowym, gdzie wydawane były leki. Następnie zbieraliśmy się w świetlicy/stołówce na codzienną "społeczność" – to spotkania, na których pacjenci wraz z personelem omawiają miniony dzień i bieżące sprawy. Po posiłku udawaliśmy się na lekcje. Zajęcia odbywały się normalnie w klasach z nauczycielami – ale trwały pół godziny, a nie 45 minut. Maksymalnie w ciągu dnia było ich 5, z przerwą na obiad o godzinie 12:30.

We wtorki i czwartki odbywała się również terapia grupowa, na której rozmawialiśmy czasem o tematach wybieranych przez nas, a czasem narzucanych z góry. Wykonywaliśmy ćwiczenia i uczyliśmy się o poznawaniu samego siebie. Indywidualnie, zgodnie z ustaleniami, pacjenci odbywali również rozmowy z prowadzącymi specjalistami 1 lub 2 razy w tygodniu. W godzinach 16:00-18:00, odbywały się odwiedziny. Między nimi była również kolacja.

O 19:00 dostawaliśmy wieczorne leki, a o 22:00 gaszono światła. W międzyczasie do dyspozycji mieliśmy salę do terapii zajęciowej, telewizor, stół do ping-ponga, gry planszowe, puzzle. W te lepsze dni wymyślaliśmy ciekawe rzeczy, np. graliśmy w podchody czy śpiewaliśmy, a czasem opowiadaliśmy sobie różne historie. Mam też całkiem sporo wierszy z obu moich pobytów, ponieważ większość terapeutów pomaga swoim podopiecznym w rozwijaniu ich pasji.

Na sali leżała ze mną dziewczyna, która lubiła matematykę, więc pani doktor raz w tygodniu drukowała jej arkusz zadań. Mi samopoczucie poprawiały książki, których wtedy czytałam mnóstwo. Natomiast kiedy ktoś z nas miał gorszy dzień, pilnowaliśmy siebie nawzajem, dawaliśmy wsparcie – tworzyliśmy taką dużą rodzinę. Podobało mi się to, jak wyglądały relacje między pacjentami, bo wtedy właśnie potrzebowałam akceptacji i zrozumienia – i właśnie to otrzymałam.

Czy teraz gdy to doświadczenie jest już za tobą, możesz powiedzieć, że było to dla ciebie najlepsze rozwiązanie? – pytam. – Patrząc z perspektywy czasu, mogę powiedzieć, że szpital psychiatryczny uratował mi życie. Dał mi schronienie, żebym mogła przeczekać i zebrać siły. Gdyby nie to, nie mam pojęcia, gdzie byłabym teraz… Myślę, że faktycznie w tamtym momencie było to dla mnie najlepsze rozwiązanie i jestem wdzięczna mojej mamie, że podjęła taką decyzję – mówi 17-latka.

Po powrocie ze szpitala dziewczyna nie zrezygnowała z terapii, bo jak sama przyznaje leczenie to proces i musiała się sporo napracować, żeby dotrzeć do punktu, w którym się znajduje teraz. – Lepiej rozumiem siebie i swoje potrzeby. Może to zabrzmi głupio, ale od 1,5 roku nie posiadam smartfona, bo zrozumiałam, że całodobowy dostęp do niego mi szkodzi. Tak samo z wieloma innymi rzeczami. Staram się nie ukrywać swojej historii, ale także nadmiernie się z nią nie obnosić. Myślę, że dzieląc się nią z innymi, mogę zrobić więcej, niż gdybym ją na siłę ukrywała – odpowiada, gdy pytam, czy rozmawia z rówieśnikami o tym, co przeszła.