"Jedno z dzieci kocham bardziej i nie ma w tym nic złego". Wyznanie matki nieźle namieszało

Brytyjka Alisha Tierny-March, mama trzech dziewcząt i chłopca, w programie śniadaniowym "This Morning" wyznała, że jej ulubienicą jest 2-letnia Kennedie. – Kiedy Kennedie przyszła na świat, starsza dwójka była już w szkole, więc mogłyśmy spędzić te sześć godzin tylko we dwie. Mogłam też karmić ją piersią, co nie było możliwe przy młodszych córkach – powiedziała Alisha.

Przyznała, że zanim pojawiła się Kennedie, jej ulubioną córką była Harley. Najstarsza Addison, była z kolei "najtrudniejszym" dzieckiem. – Miała kolki i potrafiła krzyczeć od godziny 14. do 2. nad ranem. To była naprawdę ciężka praca – mówiła. Dodała, że kiedy w czwartej ciąży dowiedziała się, że urodzi chłopca, była "zmartwiona", bo chciała mieć kolejną córeczkę.

Gospodarze programu byli nie tyle zdziwieni, co wręcz zszokowani wyznaniem matki. Ale prawdziwe oburzenie, także wśród widzów, wywołało stwierdzenie, że Alisha nie wierzy w to, że jej zachowanie może negatywnie wpłynąć na dzieci. – Myślę, że dzieci po prostu są zadowolone z tego, jak to wygląda i nie uważają, że to coś wielkiego – podkreśliła.

– To dość naturalne, że mając kilkoro dzieci, do jednych nam bliżej, do drugich trochę dalej. Zwykle faworyzacja wynika niejako z konieczności, bo na przykład  dziecko jest bardziej chorowite lub problemowe niż drugie. Często dorośli ludzie opowiadają mi w terapii, że rodzina skupiała się np. na uzależnionym od narkotyków bracie, a oni byli niewidzialni. Powody faworyzacji nie wynikają zatem tylko z tego, że lepiej się dogadujemy charakterami, ale właśnie też i z tego, że jedno z dzieci jest dzieckiem kłopotliwym. Na to należy szczególnie uważać. To bardzo ważne, by nie spychać na margines grzecznych, bezproblemowych dzieci. Bo wyrosną z nich bardzo smutni dorośli, zamknięci w sobie, skorzy do samopoświęcania – mówi w rozmowie z MamaDu.pl Katarzyna Kucewicz, psycholożka i psychoterapeutka Ośrodka Psychoterapii i Coachingu INNER GARDEN.

– To całkowicie normalne i nie sprawia, że stajemy się wyrodnymi rodzicami. Grunt, by dziecka mniej podobnego do nas nie odrzucać, nie ignorować, nie podsycać rywalizacji między rodzeństwem. Nawet jeśli lubimy syna bardziej niż córkę, nasze zachowanie powinno być sprawiedliwe i uczciwe wobec obojga – podkreśla terapeutka.

Często tym "najukochańszym" dzieckiem jest to bardziej wymagające. – Moją ukochaną córką jest Julcia. Myślę, że to dlatego, że kiedy miała cztery lata, zaczęła chorować i długo nie wiedzieliśmy, co jej dolega. Chore dziecko wymaga większej opieki i troski, niż zdrowe. Wydaje mi się, że w ten sposób próbuję jej wynagrodzić to, co traci przez chorobę – wyznaje z kolei Dorota.

Ale faworyzowanie dzieci to domena nie tylko matek. Także ojcowie mają tendencję do wyróżniania jednego z dzieci. – Mój mąż jest wspaniałym ojcem, ale widzę, że – chociaż tego nie przyzna – bardziej kocha Piotrusia. Zabiera go na basen, na place zabaw, często przynosi mu książeczki i nowe zabawki. Kiedy pytam, czemu nie kupuje nic Oli, odpowiada, że "jest za mała" albo "ma wszystko po Piotrku". Może tak tłumaczy się sam przed sobą – twierdzi Katarzyna, mama 5-letniego chłopca i 2-letniej dziewczynki.

Katarzyna Kucewicz przestrzega, że wyróżnianie jednego z dzieci ma ogromny wpływ na psychikę dzieci. – Rodzice, którzy jawnie faworyzują dziecko i deprecjonują drugie, przeważnie nie zdają sobie sprawy z krzywdy, jaką wyrządzają potomkom. Dzieci często czują, że są mniej lubiane i odciska to na ich psychice duży ślad.

– Nie mówię, że to gotowy scenariusz dla wszystkich dzieci rodziców, którzy faworyzują ich rodzeństwo, ale tym przykładem chcę pokazać, jak duże znaczenie może mieć takie podejście w ich późniejszym życiu – zaznacza.

I faktycznie, także wśród komentujących występ "wyrodnej matki" z Wielkiej Brytanii wcale nie przeważają rodzice zapewniający, że kochają wszystkie swoje pociechy na równi, ale właśnie dorosłe dzieci. Jedni mają za złe rodzicom, że jako najstarsi musieli opiekować się młodszym rodzeństwem. Inni, że jako najmłodsi dostawali mniej uwagi niż ich "genialny starszy brat".

– Dopiero w dorosłym życiu zauważyłam, jak niesprawiedliwie moi rodzice traktowali mnie i moją młodszą siostrę. Nie zawsze wynikało to z ich winy. Gdy ja byłam mała, mama poświęcała mi mnóstwo czasu. Gdy urodziła się moja siostra, szybko wróciła do pracy, a związek moich rodziców zaczął się rozpadać. Teraz wiem, że jestem szczęściarą, bo mam wspaniałe wspomnienia, ale przykro mi, że moja siostra może czuć się odrzucona. Ja cały czas czuję, że mam wsparcie ze strony rodziców, ona może postrzegać to inaczej. Może myśleć, że to ja byłam faworyzowana, choć rodzice z pewnością nie mieli takich intencji – mówi Ania, dziś 26-latka.

Brat był według mamy wyjątkowy, wiązała z nim ambitne plany, ja byłam co najwyżej zabawna – dodaje. Oliwia podkreśla, że zachowanie mamy nie wpłynęło na jej relacje z bratem. – Zauważył, że jestem gorzej traktowana, mniej kochana i nieakceptowana. To wpłynęło nie tyle na relację brat-siostra, a raczej na moją relację z samą sobą. Zajęło mi sporo czasu, zanim zbudowałam swoje poczucie wartości, bo wcześniej zawsze czułam się gorsza, porównywałam się do innych, nigdy nie byłam z siebie zadowolona – mówi.

Takie historie są we wszystkich rodzinach. Trudno znaleźć rodzeństwo, które byłoby przekonane, że jest kochane i traktowane tak samo. Ale mit rodzica, który kocha wszystkie dzieci tak samo, wciąż ma się dobrze. Dobrze mają się też sami rodzice, którzy nie zauważają swoich błędów wychowawczych.