Nauczycielka: W połowie przerwy świątecznej dostałam maila od rodzica. "Zdębiałam"

Jestem nauczycielką języka polskiego w szkole podstawowej, uczę klasy 4–8. Piszę ten list, bo po ostatnich świętach doszłam do wniosku, że granica między pracą a życiem prywatnym w tym zawodzie po prostu przestała istnieć.

W Niedzielę Wielkanocną, dokładnie po południu, kiedy siedziałam z rodziną przy stole, dostałam wiadomość w Librusie. Pisze mama uczennicy z 7 klasy. Cytuję fragment: "Dzień dobry, chciałam zapytać, co moja córka mogłaby jeszcze zrobić, żeby mieć szansę na lepszą ocenę końcową z języka polskiego. Czy są jeszcze jakieś zadania dodatkowe albo możliwość poprawienia czegoś? Będziemy wdzięczne za informację".

Zamurowało mnie.

Po pierwsze: jest Wielkanoc. Naprawdę musimy takie sprawy załatwiać w święta? Po drugie: córka ma 13 lat. Jest nastolatką. Sama chodzi do szkoły, sama odpowiada za swoje oceny, sama powinna zapytać, jeśli czegoś nie rozumie albo chce coś poprawić. Dlaczego mama pisze w jej imieniu?

Przestańcie wyręczać dzieci

Mam wrażenie, że wielu rodziców nie potrafi się oderwać od szkolnych tematów nawet na chwilę. A co gorsza – nie uczą tego swoich dzieci. Gdyby ta uczennica sama do mnie przyszła w środę, po powrocie do szkoły, zapytała o możliwość podniesienia oceny – nie widziałabym w tym nic złego. Ale wiadomość wysłana przez mamę w niedzielę świąteczną, w jej imieniu? To niepokojące.

Nauczyciel też ma prawo do odpoczynku. Ma prawo spędzić święta bez sprawdzania wiadomości, bez czytania żądań i pretensji. Rozumiem, że komuś może zależeć na ocenach – ale są na to lepsze momenty niż świąteczne popołudnie. Jasne, może to ja zawaliłam, bo dostałam powiadomienie i przeczytałam wiadomość.

Naprawdę chciałabym, żebyśmy jako dorośli przestali robić z dzieci bezradnych petentów, za których trzeba wszystko załatwiać. Bo jeśli 13-latka nie potrafi sama zapytać nauczyciela o swoje oceny, to jak poradzi sobie w liceum? A potem w normalnym życiu?