Kartka z notesu ucznia chwyta za gardło. Uczniowie wciąż traktowani jak "półludzie"

Inne spojrzenie na dyskryminację

O dyskryminacji, która nie przeszłaby nam przez myśl, napisał ostatnio wprost Tomasz Bilicki, psychoterapeuta, psychotraumatolog, na co dzień pracujący z dziećmi i młodzieżą.

(...) Nie widzę żadnego uzasadnienia dla następujących nierówności w szkole: - nauczyciel może pić lub jeść na lekcji, a uczeń nie, - nauczyciel siedzi na fotelu gabinetowym, a uczeń na twardym, drewnianym krześle, - w przypadku jednokierunkowych korytarzy lub schodów, nauczyciel może chodzić jak mu wygodnie, a uczeń tylko zgodnie z zasadami, - nauczyciel nie musi zmieniać butów, a uczeń ma taki obowiązek, - toaleta dla nauczycieli jest lepiej wyposażona, niż dostępna dla uczniów, - uczeń musi pokazać pracę domową w konkretnym terminie, a nauczyciel nie przestrzega terminu na jej sprawdzenie (podobnie z pracami klasowymi) (...)Tomasz BilickiPsychoterapeuta

Na drugim zdjęciu, obok własnego, Bilicki umieścił kartkę z notesu ucznia, któremu nauczyciel zabrał notes i pokazywał jego zawartość klasie. Zdjęcie jest w tym poście symboliczne i dokładnie oddaje to, o czym pisze terapeuta.

Kto nadał nauczycielowi prawo do zawłaszczenia sobie osobistej rzeczy ucznia, a nadto pokazania jej wszystkim obecnym, bez jego wyraźnej zgody. Widzicie w tym zachowaniu przemoc? Ja tak i nie ma we mnie na to zgody.

Podmiotowość ucznia

W tak postawionym pytaniu Bilickiego zdaje się zawierać coś więcej: fundamentalny podział w szkole na tych, którzy są "nad uczniami" w każdym tego słowa znaczeniu, a samymi uczniami, którzy traktowani są często jak "półludzie". Z połową przywilejów, połową praw, połową możliwości zabrania głosu, wyrażenia siebie słowem, myślą, stylem. Z połową wolności, za to z szeregiem obowiązków.

Uczeń, jako ten, który ma być posłuszny, którym ma być w tej bliżej nieokreślonej hierarchii "niżej od nauczyciela". Bilicki stawia fundamentalne pytanie: dlaczego?

Dlaczego właściwie funkcjonujemy w tym archaicznym konstrukcie tyle lat i kiedy dostrzeżemy, że to nie działa?

Dzieci i młodzież stają się coraz bardziej narażone na problemy psychiczne, na traumy. Gros z nich ma swoje źródło w szkolnych murach. Zasady i granice są ok – nierówności i podmiotowość nie są ok.

Nigdy nie były. Dopiero teraz jednak mamy odwagę powiedzieć to głośno.