Złość kilkulatka nie oznacza "bezstresowego wychowania". Oznacza brak zasobów dziecka

Nawet będąc rodzicem – takim, który stara się być odpowiedzialny, świadomy i wspierający – czasami doświadczamy momentów, w których po prostu brakuje nam narzędzi i przestrzeni, by mądrze zareagować na złość dziecka. Wciąż mówi się o tym za mało.

A przecież prawda jest taka, że złość to emocja jak każda inna i dziecko musi nauczyć się, jak sobie z nią radzić. Jeśli jednak samemu rodzicowi brakuje odpoczynku, spokoju i cierpliwości, trudno oczekiwać, że będzie w stanie nauczyć dziecko reagowania na trudne sytuacje w sposób spokojny i wspierający.

Ostatnio trafiłam na Threads na wpis pewnej mamy, która opisywała, jak reaguje na napady złości swojego dziecka. Pomyślałam, że jej słowa mogą przydać się wielu rodzicom – mnie również. Bo często zapominamy, że emocje wyrażane przez kilkulatka nie mówią o tym, "jakie to dziecko jest", ale raczej o tym, co aktualnie przeżywa i jak próbuje sobie z tym poradzić.

"Taka zupełnie subiektywna rada o tym jak radzić sobie z płaczem i złością u małych dzieci. Może komuś się przyda. Traktowanie napadów złości dwulatki nie jako czegoś co ona robi, a czegoś co się z nią dzieje pozwala mi szybciej opanować sytuację. Ona nie jest 'niegrzeczna', po prostu tym etapie płacz związany z frustracją to taka sama reakcja jak płacz kiedy się przewróci. Więc najpierw ogarniam jej emocje (np. tulimy, odwracamy uwagę), a dopiero potem negocjacje" – napisała użytkowniczka o nicku @graveyard.owl.

Ta mama zwraca uwagę na coś bardzo ważnego – i dla mnie jako rodzica szczególnie istotnego. Dziecko zazwyczaj nie jest niegrzeczne. Ono nie chce współpracować z jakiegoś powodu, a nie "bo tak". Czasem chodzi o niewyspanie, innym razem o przebodźcowanie, głód czy nadmiar emocji. W takich chwilach te "braki" wymagają zaopiekowania, bo bardzo często okazuje się, że gdy dziecko poczuje się bezpieczne i zauważone, współpraca jednak staje się możliwa.

Warto też jasno powiedzieć, że kluczem do takiej łagodności i zrozumienia jest zadbanie o siebie i własne emocje. Zmęczony, niewyspany i przebodźcowany rodzic to rodzic bardziej nerwowy i niecierpliwy. Gdy brakuje nam spokoju, nie jesteśmy w stanie przekazać go dziecku.

Dlatego tak ważne jest, by w rodzicielstwie znaleźć choć odrobinę przestrzeni tylko dla siebie – na ciszę, odpoczynek i regenerację. To właśnie wtedy budujemy zasoby, które później pozwalają nam być realnym wsparciem dla dziecka w jego emocjonalnych trudnościach.

Złość dziecka nie jest porażką wychowawczą ani dowodem na "bezstresowe wychowanie" i wchodzenie przez dziecko rodzicowi na głowę. Jest sygnałem, że coś się dzieje – i że kilkulatek potrzebuje dorosłego, który pomoże mu to udźwignąć.

Im częściej będziemy patrzeć na dziecięce emocje jak na efekt czegoś, a nie "złe zachowanie", tym łatwiej będzie nam reagować z empatią zamiast bezsilności. A to, choć nie zawsze łatwe, jest jedną z najważniejszych inwestycji w relację z dzieckiem – taką, która procentuje przez lata.