Dzieci, które czują się samotne w święta. Jedynacy w domach pełnych dorosłych

Wielu z nas pamięta święta z dzieciństwa jako czas spędzany w gronie rówieśników. Nawet jeśli rodzina była niewielka, zawsze znalazł się ktoś do zabawy – brat, siostra, kuzynka, a czasem nawet dzieci sąsiadów, którzy wpadali na chwilę. Dorośli rozmawiali przy stole, a dzieci tworzyły swój własny świat gdzieś obok.

Dziś ten obraz coraz częściej się zmienia, bo zmienia się też model rodziny. Są one mniejsze, przybywa jedynaków, a święta spędza się w coraz węższym gronie.

Dorosłe rozmowy toczą się innym rytmem, dotyczą spraw, które są poza światem dziecka. Dla niego oznacza to długie godziny bycia bez partnera do zabawy czy rozmowy.

W takich sytuacjach często pojawia się zdanie "mamo, nudzi mi się". Rzadko chodzi w nim jednak o brak zabawek czy pomysłów. To raczej komunikat o samotności i potrzebie relacji na własnym poziomie. Dziecko nie tylko poszukuje realnego zajęcia. Bardziej szuka do niego kompana.

Święta szczególnie uwypuklają to zjawisko. Są długie, statyczne, pełne dorosłych rytuałów i rozmów. Dla dziecka to trudny czas, bo nie ma gdzie rozładować emocji przez zabawę, śmiech czy spontaniczny ruch. Jedynak w domu pełnym dorosłych może czuć się niewidoczny, choć fizycznie jest w centrum wydarzeń. Często przecież, jeśli jest to jedno dziecko w rodzinie, uwaga skupiona jest tylko na nim. Dostaje np. najwięcej zabawek. To jednak nie zawsze wystarczy.

Taka sytuacja często skutkuje zwiększoną potrzebą uwagi rodzica, częstym przerywaniem rozmów albo wycofaniem i szukaniem ucieczki w tablet czy bajkę. Napięcie bywa często widoczne wieczorem, gdy emocje z całego dnia dochodzą do głosu.

Warto tu jednak pamiętać, że nie jest to efekt złej woli dorosłych ani "problemu jedynactwa". To raczej znak czasów i zmieniających się modeli rodzinnych. Wystarczy to zauważyć i spróbować coś zaradzić. Dostrzeżenie i uwaga jest często ważniejsza dla dziecka niż stos zabawek, które otrzyma.