"Teściowa nie raz wyprowadzała mnie z równowagi. Ale te słowa odebrały mi mowę"

Nie wiem, czy jest na świecie mama, która choć raz nie usłyszała od swojej teściowej czegoś, co wyprowadziło ją z równowagi. Ja naprawdę staram się być miła, uprzejma – nie szukam problemów. Ale to, co usłyszałam ostatnio, naprawdę wyprowadziło mnie z równowagi.

Od dłuższego czasu staram się zdrowo odżywiać całą rodzinę. Gotuję lekko, z dużą ilością warzyw, ograniczam smażenie i cukier. Dzieciom robię kolorowe dania, kasze, makarony z warzywami, czasem placuszki z cukinii, a prawdziwych hitem są zdrowe, pożywne zupy. Dla mnie to normalne, codzienne jedzenie. Ale dla mojej teściowej – jak się okazuje – to żadna kuchnia. Właśnie podczas ostatniego pobytu u nas postanowiła wyrazić oburzenie moją kuchnią i zakwestionować to, co jedzą moje dzieci.

Zdążyła przyjechać dosłownie pół godziny temu – w odwiedziny. Akurat jedliśmy obiad. Siedzimy wszyscy przy stole, dzieci zajadają się makaronem z warzywami, za którym przepadają. Młodszy synek akurat nie czuł się zbyt dobrze – już po powrocie ze szkoły wyglądał jakoś "niewyraźnie", więc jedzenie za bardzo mu nie szło. Teściowa spojrzała na talerz mojego synka i na niego samego i z wymowną miną oznajmiła: "Widać, że dziecko tęskni za normalnym obiadem"

Kiedy to usłyszałam, od razu poczułam, że robi mi się gorąco. Jak można w domu, w którym się jest gościem mówić coś takiego? To było po prostu niegrzeczne.

Dlaczego teściowa to powiedziała? Generalnie chodzi o to, że w jej rozumieniu "normalny obiad" to kotlet schabowy, ziemniaki i marchewka z groszkiem. A do tego jeszcze obowiązkowo kompot do popicia. A wszystko, co inne, jest dziwne – "wymyślne".

Dla mojej teściowej zdrowe gotowanie to fanaberia. Dla mnie – sposób na to, by dzieci jadły lepiej i miały dobre nawyki. Kiedyś jeszcze próbowałam jej tłumaczyć, że czasy się zmieniły, że dietetycy zalecają mniej smażonego i mniej mięsa.

Po kilku próbach zrozumiałam jednak, że to jak walka z wiatrakami. Dla starszego pokolenia zmiana sposobu żywienia to jak atak na ich tradycję, zagrożenie poczucia bezpieczeństwa.

Tylko że w tym wszystkim zapominamy o jednym – o szacunku do drugiego człowieka. Możemy różnić się poglądami, ale nikt nie ma prawa podważać wyborów drugiej osoby, zwłaszcza przy dziecku.

Najbardziej zabolało mnie to, że zrobiła to przy moich dzieciach. Słuchali tego mając świadomość, że obiad, który jedzą jest "nienormalny". A ja nagle poczułam, że całe moje staranie, gotowanie, tłumaczenie – wszystko poszło na marne.

Generalnie nie chodzi o jedzenie, tylko o granice. O to, by nie pozwolić, że ktoś – nawet najbliższy, wchodził z butami w nasze decyzje i podważał je przy dziecku.

Dziś, z perspektywy czasu, potrafię spojrzeć na tę sytuację z dystansem. Teściowa pewnie nigdy nie zrozumie, że "normalny obiad" nie musi wyglądać tak jak czterdzieści lat temu. A ja nie muszę jej przekonywać. Bo w każdej rodzinie normalność wygląda inaczej.

Najważniejsze, byśmy mieli odwagę swojego zdania bronić – bez krzyku, ale z pewnością, że robimy dobrze. Dla siebie, dla dziecka, dla spokoju w domu.