Nie słowa, a przykład. 7 kroków w wychowaniu, by dziecko miało swobodę w relacjach

Nie ma co sobie mydlić oczu – dzieci najwięcej uczą się przez obserwację i naśladowanie dorosłych, a szczególnie rodziców.

Wychowując, należy więc własnym przykładem pokazywać im, czym jest dobro, życzliwość, empatia i dobre maniery. Jeśli dorośli narzekają, że dzisiejsza młodzież jest niewychowana, nie mówi "dzień dobry" oraz "przepraszam", to zazwyczaj mogą podziękować samym sobie.

Bo przykład idzie z góry i to od nas zależy, czy wychowamy kolejne pokolenie, które będzie uprzejme, pomocne i empatyczne. Podobnie jest z wychowaniem do życia społecznego: pierwszych interakcji i rozmów dziecko uczy się w podstawowej jednostce społecznej, czyli rodzinie.

Jeśli w domu będziemy z nim się komunikować w jakiś określony sposób, później ono podobne zachowania będzie powielało poza domem. To tzw. modelowanie, które ma ogromny wpływ na to, jak później pociecha odnajdzie się w życiu społecznym i czy będzie czuła się bezpiecznie. By dać dziecku ważne umiejętności, dzięki którym będzie mu się żyło dobrze w społeczeństwie, warto robić w domu tych 7 rzeczy.

Jeśli w rozmowach nazywamy nasze uczucia, staramy się je zrozumieć i dojść do tego, skąd one pochodzą, nasze dziecko również nie będzie miało kłopotu z tym. Warto je nauczyć regulacji emocjonalnej, pokazywać jak można radzić sobie z negatywnymi uczuciami i jak w ogóle rozmawiać o emocjach i je wskazywać.

Dzieci naśladują rodziców, więc warto być otwartym, uprzejmym i empatycznym dla otoczenia. Pokazuj swoim przykładem, że warto komuś ustąpić miejsca, przytrzymać mu drzwi czy na klatce schodowej przywitać się z sąsiadami. Takie małe codzienne akty życzliwości zaprocentują w przyszłości.

Pewność siebie wynika zwykle z bycia kochanym, z poczucia bezpieczeństwa i wolności, którą mamy już jako dzieci. Jeśli mamy w domu samodzielność, w której jest miejsce na porażki, dostajemy komunikat od opiekuna, że nam ufa i wierzy w nasze możliwości. Dzięki temu dzieci czują się zdolne i wierzą w siebie i swoje umiejętności.

W takich chwilach kluczem do sukcesu jest rozmowa: omówienie konfliktowej sytuacji i tego, jakich kto doświadczył emocji, a także tego, jakie rozwiązanie będzie zadowalające dla każdej strony. Taka umiejętność naprawiania pomaga utrzymywać zdrowe relacje przez całe życie.

Dawanie możliwości bycia samodzielnym i uczenie odpowiedzialności za swoje zachowania to ważna część wychowania do życia społecznego. Jako rodzice często mamy odruch, by interweniować, ale najlepsze co możemy w takiej sytuacji zrobić, to całkiem się wycofać i dać dzieciom samodzielnie spróbować rozwiązać nieporozumienia.

Oczywiście, trzeba dziecku powiedzieć, że w razie czego jesteśmy obok i służymy pomocą, ale nie ma co się od razu samemu wyrywać – niech same poszukają kompromisów, bo tylko takimi ćwiczeniami nabędą potrzebnych umiejętności w relacjach z innymi.

Niepowodzenia to nie powód do załamywania się. To okazja do wyciągnięcia nauki o tym, co następnym razem warto zrobić inaczej, lepiej. Dzięki porażkom dzieci budują odporność psychiczną. Błędy są dla nich możliwością nauki tego, jak odbijać się od dna i z nową siłą ponownie podchodzić do problemu.

Umiejętność uważnego słuchania i nieprzerywania rozmówcy to dziś ważna umiejętność. Nawiązanie kontaktu wzrokowego, wysłuchanie całej wypowiedzi w spokoju i dopiero odniesienie się do argumentów to umiejętność, której dziś wielu osobom brakuje. Jesteśmy skupieni na sobie i swoich uczuciach, a tymczasem cierpliwość i szacunek w rozmowie sprawiają, że i cała komunikacja jest lepsza.

Umiejętności, dzięki którym życie w społeczeństwie jest łatwiejsze, są w dzisiejszym świecie niezwykle ważne. Szczególnie że młodzi dużo czasu spędzają w cyfrowej, alternatywnej rzeczywistości i czasami mają problem przez to z interakcjami w realnym życiu.

Aby łatwiej im było w kontaktach międzyludzkich przez całe życie, warto je przygotować na te interakcje już od najmłodszych lat poprzez modelowanie zachowań we własnym domu z najbliższymi.

Źródło: cnbc.com