7 oznak, że twoje dziecko może być ofiarą znęcania w szkole. Nr 3 to czerwona flaga

Każdy rodzic chciałby wierzyć, że jego dziecko jest bezpieczne w szkole. Niestety, bullying – czyli systematyczne dręczenie – to zjawisko częstsze, niż nam się wydaje. Problem w tym, że dzieci nie zawsze potrafią albo nie chcą o tym mówić. Czasem boją się odwetu, wstydu, a czasem myślą, że rodzic i tak nie zrozumie.

Właśnie dlatego tak ważne jest, by patrzeć nie tylko na to, co dziecko mówi, ale też na to, jak się zachowuje.

Dziecko, które było do tej pory otwarte, nagle staje się ciche i wycofane. Albo odwrotnie – spokojne do tej pory zaczyna reagować agresją. Takie zmiany to sygnał, że w jego świecie dzieje się coś trudnego.

Przykład: dziecko, które uwielbiało chodzić na zajęcia sportowe, nagle odmawia udziału i zamyka się w pokoju.

"Mamo, boli mnie brzuch, nie chcę iść dzisiaj do szkoły" – jeśli takie wymówki powtarzają się regularnie, to sygnał ostrzegawczy. Dziecko może naprawdę odczuwać dolegliwości psychosomatyczne, bo stres i strach często przekładają się na ciało.

To jeden z najbardziej oczywistych i niepokojących znaków. Siniaki, zadrapania, podarte ubrania, zniszczone zeszyty – a dziecko unika odpowiedzi, skąd się to wzięło. Moim zdaniem to sygnał, którego absolutnie nie wolno bagatelizować. Tu potrzebna jest natychmiastowa reakcja rodzica i rozmowa z dyrekcją szkoły.

Dziecko, które wcześniej dobrze sobie radziło, nagle zaczyna przynosić gorsze oceny. Może też stracić zainteresowanie przedmiotami, które kiedyś lubiło. To naturalne – trudno się uczyć, gdy cała energia idzie na radzenie sobie ze strachem i poniżeniem.

Jeśli dziecko nagle zostaje samo, przestaje zapraszać kolegów czy brać udział w zabawach, może to oznaczać, że ktoś je odtrącił albo zastrasza.

Przykład: nastolatek, który wcześniej spędzał całe popołudnia na podwórku, teraz woli siedzieć sam w pokoju.

Ofiary bullyingu często zaczynają mówić: "Jestem głupi", "Nic mi nie wychodzi", "Nikt mnie nie lubi". To nie są tylko słowa – to obraz, jaki dziecko nosi w sobie. I to obraz ukształtowany przez krzywdzące komentarze rówieśników.

Dziecko, które doświadcza przemocy w szkole, często nie potrafi się wyciszyć wieczorem. Może długo kręcić się w łóżku, budzić się w nocy z płaczem albo mieć powtarzające się koszmary.

Czasem mówi, że "nie chce jutra", bo jutro oznacza powrót do szkoły i konfrontację z oprawcami. Takie trudności ze snem to sygnał, że dziecko żyje w ciągłym napięciu i lęku, które przenoszą się nawet do jego nocnego odpoczynku.

Najważniejsze to stworzyć bezpieczną przestrzeń do rozmowy. Zamiast pytać: "Czy ktoś ci dokucza?", lepiej zacząć od: "Widzę, że coś jest nie tak. Chcesz mi o tym opowiedzieć?".

Rozmowa z dzieckiem to pierwszy krok. Kolejny to kontakt ze szkołą – wychowawcą, pedagogiem, psychologiem. Jeśli sytuacja jest poważna, trzeba działać szybko i konsekwentnie.

Rodzic, który zauważy sygnały i zareaguje, może uratować nie tylko szkolne doświadczenie swojego dziecka, ale też jego poczucie własnej wartości na całe życie.

Źródło: parents.app