Nauczycielka: "Poprosiłam ucznia, by otworzył podręcznik. Jego odpowiedź zwaliła mnie z nóg"

"Lekcja trwała w najlepsze, choć nie mogłam pozbyć się wrażenia, że zainteresowanie uczniów sięgało poziomu podłogi. No dobrze, może nie całej klasy – gdzieś w trzecim rzędzie jedna uczennica notowała coś w zeszycie, a chłopak pod oknem faktycznie próbował śledzić temat. Reszta? Telefony, szeptanie, zamyślone spojrzenia.

Chciałam jakoś zachęcić ich do nauki, a zwłaszcza Kamila, który wydawał się być zupełnie gdzieś indziej myślami. Powiedziałam więc do niego spokojnie:

'Proszę, otwórz podręcznik na stronie 57 i przeczytaj na głos pierwszy akapit'.

Kamil spojrzał na mnie z mieszaniną zdziwienia i… rozbawienia? Po czym nonszalancko odparł:

'A po co? I tak to jest nudne i nikomu się nie przyda'.

Nie ukrywam, przez kilka sekund po prostu patrzyłam na niego w milczeniu. W głowie przetwarzałam to, co właśnie usłyszałam. To nie było zwykłe 'nie chce mi się' czy 'zapomniałem podręcznika'. To było jawne podważenie sensu mojego istnienia w tej klasie.

Kiedy ja byłam uczennicą, nikt nawet nie pomyślałby, by tak odezwać się do nauczyciela. Mogliśmy ponarzekać po cichu, poprzewracać oczami, ale otwarta pyskówka? To było nie do pomyślenia. A teraz? Mam wrażenie, że dla niektórych uczniów szkoła to miejsce, gdzie można powiedzieć wszystko bez większych konsekwencji.

Spróbowałam więc jeszcze raz:

'Kamil, czy możesz po prostu otworzyć książkę i przeczytać?'.

Na co on westchnął ostentacyjnie i rzucił:

'A nie może pani włączyć jakiegoś filmiku? I tak nikt już nie czyta podręczników'.

W klasie rozległo się kilka chichotów. Miałam do wyboru: albo zignorować jego zachowanie, albo wytłumaczyć, że lekcja to nie Netflix, a on nie jest recenzentem treści.

Problem w tym, że nie jest to pojedynczy przypadek. Coraz częściej spotykam się z uczniami, którzy nie tyle są znudzeni, co po prostu przekonani, że szkoła jest dla nich stratą czasu. W ich oczach nauczyciel to nie ktoś, kto ma im pomóc, ale postać drugoplanowa, której mogą odmawiać współpracy, jeśli coś im się nie podoba.

Kamil jeszcze chwilę się wiercił, ale w końcu mruknął coś pod nosem i sięgnął po książkę. I choć przeczytał akapit, ton jego głosu jasno mówił, co myśli o tym wszystkim.

Patrzę na współczesnych młodych ludzi i zastanawiam się: dokąd zmierzamy? Może to my, nauczyciele, powinniśmy zmienić podejście? Może powinnam faktycznie puścić im film i dać im spokój? Ale wtedy kto ich nauczy szacunku do pracy i wysiłku?

Nie oczekuję, że każdy uczeń będzie siedział z nosem w książce. Ale czy naprawdę prośba o otwarcie podręcznika to już zbyt wiele?".

(Imiona bohaterów zostały zmienione).