Nauczycielka: "Poprosiłam ucznia, by starł tablicę. Po jego słowach zdębiałam"

Chciałam się odnieść do listu nauczycielki liceum o takiej obojętności tego pokolenia, ponieważ doświadczam tego samego – choć nie uczę w szkole średniej, a w podstawówce, w klasach IV-VIII. I jeśli ktoś myśli, że problem obojętności zaczyna się dopiero u starszej młodzieży, to się myli. Mam wrażenie, że dzisiejsi uczniowie wyrastają na ludzi, którym naprawdę nic się nie chce już od najmłodszych lat.

Przykład? Bardzo proszę.

Lekcja matematyki w klasie siódmej. Na tablicy pełno zapisanych przykładów, kreda się sypie, trzeba zrobić miejsce na nowe zadania. Patrzę na uczniów i rzucam luźno:

– Kto może podejść i zetrzeć tablicę?

Cisza.

Po chwili podnoszę wzrok na chłopaka z pierwszej ławki, który przez całą lekcję i tak się nudził, więc myślę, że to dla niego dobra okazja, żeby się poruszać.

– Możesz szybko zetrzeć? – pytam.

A on na to, całkowicie poważnym tonem:

– A płaci mi pani za to?

Przez chwilę myślałam, że żartuje. Ale nie. Wpatrywał się we mnie z kamienną twarzą, jakbym naprawdę chciała go wykorzystać do darmowej pracy.

– Przepraszam, co? – pytam, wciąż mając nadzieję, że to jakiś dowcip.

– No, nie mam w umowie, że muszę ścierać tablicę – odpowiada, zadowolony z siebie, a koledzy z tyłu zaczynają rechotać.

Nie wiedziałam, czy się śmiać, czy płakać, stałam tam jak wryta. Oczywiście, że nie ma w "umowie", bo szkoła to nie korporacja, a on nie jest zatrudniony na etat. W głowie miałam setki ripost, ale żadna nie pasowała do tej absurdalnej sytuacji.

I wiecie co? Nikt nawet nie drgnął, nikt nie rzucił się na pomoc, nikt nie powiedział: "Dobra, ja to zrobię". Wszyscy siedzieli i czekali, tłumiąc śmiech, jakby naprawdę to było moim problemem, a nie ich.

Pamiętam czasy, kiedy ścieranie tablicy było wręcz przywilejem – dzieciaki zgłaszały się na wyścigi, bo to oznaczało chwilę ruchu, oderwania się od ławki. A teraz? Wymaga to negocjacji, uzasadnienia, a może nawet umowy o dzieło.

To nie jest tylko kwestia tej jednej sytuacji. To coś, co widzę każdego dnia – całkowity brak inicjatywy, brak zainteresowania czymkolwiek poza telefonem i przerwą, a do tego brak szacunku, kpiny.

Nie wiem, czy to efekt wychowania, czy wpływ kultury, mediów społecznościowych, ale naprawdę poraża mnie, co się dzieje z tymi dzieciakami i boję się, że będzie tylko gorzej. Nie wiem już sama, co mam robić... Olka