• O Mary Ann Bevan 100 lat temu mało kto nie syszał - została wtedy okrzyknięta "najbrzydszą kobietą świata" i zrobiła zawrotną karierę jako atrakcja cyrkowa.
• Prawdziwa historia kobiety jest wyjątkowo smutna: Mary Ann Bevan cierpiała na rzadkie zaburzenie hormonalne - akromegalię.
• Akromegalia, na którą cierpiała Bevan, to zaburzenie, w którym nadmiernie wydziela się hormon wzrostu. Objawami choroby są więc zniekształcone wszystkie części ciała, wysoki wzrost i zniekształcone ograny wewnętrzne.

Idealny obrazek angielskiej rodziny

Mary Ann Webster przyszła na świat 20 grudnia 1874 w dużej londyńskiej rodzinie mieszczańskiej. Była naprawdę urodziwym dzieckiem, zdrową i pogodną dziewczynką, na którą wszyscy zwracali uwagę z powodu jej delikatnej urody. Po ukończeniu szkoły rozpoczęła pracę jako pielęgniarka. W 1902 roku, mając 28 lat, wyszła za mąż za Thomasa Bevana, z którym miała czwórkę dzieci: dwie córki i dwóch synów. Jej ukochany mąż zmarł nagle w 1914 roku, zostawiając ją samą z małymi dziećmi na utrzymaniu i wtedy na dobre skończyło się jej dobre i szczęśliwe życie.

Choroba Mary Ann Bevan

Wcześniej, zanim jeszcze Thomas zmarł, Mary Ann zaczęła chorować na akromegalię – miała zaledwie 32 lata, gdy choroba dała pierwsze objawy. Kobieta zauważyła, że obrączka na palcu stała się zbyt ciasna. Akromegalia to przewlekła choroba dorosłych, u których zakończył się już etap wzrastania kości, związana z nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu. Osoba chorująca na nią ma objawy związane z postępującymi zmianami wyglądu zewnętrznego, ale hormony negatywnie wpływają również na wszystkie narządy wewnętrzne organizmu.

Zmiany, które związane są z akromegalią, a które widać gołym okiem, to powiększenie stóp, dłoni, żuchwy, nosa, czoła, języka. Wewnątrz organizmu dochodzi do powiększenia narządów i obrzęku tkanek oraz pojawiają się objawy wynikające z powikłań w różnych układach organizmu.

Akromegalia zniszczyła jej wygląd i życie

Mary Ann zaczęła po kolei doświadczać wszystkich tych objawów akromegalii. Zaczęła robić się po prostu duża, zniekształcona, a do tego towarzyszyły jej silne bóle głowy i problemy ze wzrokiem. Kiedy jej mąż zmarł nagle, a ona w wieku 40 lat z powodu swojego stanu zdrowia nie była już w stanie pracować, jej rodzinę dopadła straszna bieda.

Kobieta z powodu braku pieniędzy i możliwości nakarmienia dzieci zdecydowała się wykorzystać swój wygląd i wziąć udział w konkursie na najbrzydszą kobietę. W 1920 roku zgłosiła swój udział w konkursie organizowanym przez A. Chapmana z Blackpool, a następnie go wygrała. Za wygrane 1. miejsce dostała łączną kwotę 50 funtów, co oznaczało, że mogła zapewnić dzieciom godne życie przez jakiś czas.

"Amerykański sen" w smutnym wydaniu

Dzięki swojej sławie wyjechała do Stanów Zjednoczonych i tam kontynuowała karierę "najbrzydszej kobiety świata". Choć według niektórych przekazów bardzo źle znosiła kolejne artykuły o sobie w prasie, nie zrezygnowała z pracy jako "wybryk natury". Została w 1920 roku zatrudniona przez Sama Gumpertza w Coney Island Dreamland SideShow jako atrakcja oraz przez braci Ringling w ich cyrku dziwactw. Występowała obok kobiety z brodą, "grubej damy" i "dziwu bez rąk.

Do końca swojego życia zarabiała na dzieci i siebie jako dziwadło, które wszyscy chcieli oglądać. Wciąż tęskniła do Anglii i Londynu, ale do Europy przyjechała podczas swojej kariery tylko raz – w 1925 roku w Paryżu była atrakcją podczas wystawy. Zmarła, wciąż pracując swoim wyglądem, w wieku 59 lat. Przed śmiercią poprosiła swoje dzieci, by pochowano ją w jej rodzinnej Anglii. 26 grudnia 1933 roku została więc pochowana na cmentarzu Brockley and Ladywell w Londynie.

Kartka z najbrzydszą kobietą świata wywołała oburzenie

Ciekawostką jest, że w 2006 roku Wouter de Herder, endokrynolog z Holandii, podczas swojej podróży do Wielkiej Brytanii zobaczył na straganie "zabawną" kartkę urodzinową. Od razu rozpoznał, że widniało na niej zdjęcie Mary Ann Bevan. Znał ją z opracowań naukowych z racji swojej specjalizacji lekarskiej, napisał też o niej artykuł. Karta nawiązywała do programu randkowego "Randka w ciemno".

"Była atrakcyjną młodą londyńską pielęgniarką, ale potem cierpiała na bolesną chorobę zwaną akromegalią. Uważam, że ta kartka obraża wszystkich pacjentów cierpiących na to samo schorzenie" – stwierdził, potępiając używanie wizerunku chorej, by naśmiewać się z czegoś. Zaznaczył, że to brak szacunku, by naśmiewać się z deformacji, które są wynikiem choroby i złożył skargę na producenta kartek. Ten przeprosił i wycofał się z dystrybucji kartek.

Sprawę trafnie skomentował także Robert Knutzen, dyrektor generalny międzynarodowego stowarzyszenia wspierającego osoby cierpiące na akromegalię: "Zarabianie pieniędzy na nieszczęściu innych jest haniebne. To korporacyjna chciwość sprowadzona do najniższego poziomu".

Źródła: amusingplanet.com, pituitary.org