Bycie stabilnym emocjonalnie to posiadanie silnej, odpornej psychiki, ale również empatia, wyrozumiałość i zrozumienie dla emocji innych i swoich własnych. Oto 7 nawyków rodziców, którzy wychowują dzieci o wysokiej inteligencji emocjonalnej.
Dzieci, które są wychowywane w poszanowaniu ich emocji, uczone są nazywania ich i radzenia sobie z nimi, wykazują nie tylko większą świadomość w ich zakresie, ale posiadają również wyższą inteligencję emocjonalną. Jeśli chcesz wychować dziecko szczęśliwe i odnoszące sukcesy, powinnaś też wiedzieć, jak pielęgnować inteligencję emocjonalną. Ma ona ogromny wpływ na silną psychikę, odporność i niestrudzone dążenie do celu u dziecka.
Jako rodzice, chcemy wychować pokolenie, które będzie pewne siebie, samoświadome, niezależne i dążące do osiągania sukcesów. Istnieją badania, które mówią, że za wyższą inteligencją emocjonalną idzie też większa satysfakcja ze swojego życia i poczucie szczęścia. Warto więc wprowadzić do swojego stylu wychowywania dziecka tych 7 nawyków, by zapewnić mu pewność siebie, rozumienie swoich emocji i wysoką inteligencję emocjonalną:
W rozmowie z maluchem pamiętaj o tym, że ogromną wagę gra to, żeby patrzeć sobie w oczy na podobnym poziomie. Gdy patrzysz na dziecko z góry, fizycznie ustalasz wyższość rodzica nad dzieckiem. Jeśli będziecie na tym samym poziomie, ono stanie się pewniejsze siebie, będzie też mało poczucie, że traktujesz je na równi.
To samo dotyczy emocjonalnej strony rozmowy – jeśli o coś cię pyta, staraj się odpowiadać na jego poziomie wiedzy o świecie. Dziecko nie zawsze wszystko zrozumie, jeśli np. w wieku 5 lat zapyta cię o prawa fizyki w życiu codziennym, ale to, czego nie zrozumie, wyciągnie z kontekstu. Pamiętaj tylko, by nie frustrować się i niecierpliwić, gdy będą zadawać kolejne pytania – to naturalna ciekawość świata, którą warto wspierać.
Jeśli chcesz zobrazować dziecku coś, o co zapyta, wykorzystaj elementy zabawy do nauki i wyjaśniania trudnych zjawisk. Podczas zabawy dzieci uczą się wielu cennych umiejętności i często łatwiej im zrozumieć różne mechanizmy w świecie, gdy zobaczą je na konkretnych przykładach. To pomoże im też zobrazować sobie emocje innych ludzi względem różnych zachowań społecznych – ucz je na temat emocji na konkretnych przykładach i scenkach z życia.
Dobrym sposobem, aby pomóc dziecku stać się bardziej świadomym siebie, jest głośne myślenie. Mów, co robisz, tak jak to robisz. Wyjaśnij dziecku swój proces myślowy. Zaangażuj je, zadając prowokujące do myślenia pytania dotyczące ich myśli. Rozmawiaj z nim o jego emocjach, tym jak się czuje w różnych momentach: gdy jest smutny, zły, radosny. To pozwala budować świadomość emocjonalną.
Otworzenie się na drugiego człowieka, widzenie jego potrzeb i staranie się zrozumieć jego stany emocjonalne, to lekcja, która jest przydatna niezależnie od wieku. Rozmawiaj z dzieckiem o tym, że wyrozumiałość wobec innych jest ważna, bo tak samo ono chciałoby tę wyrozumiałość otrzymać z zewnątrz.
Pamiętaj też, by zwracać uwagę na to, by być również wyrozumiałym i empatycznym wobec samego siebie oraz staraj się nie oceniać na podstawie pojedynczych myśli/sytuacji. Pokazuj mu codziennie, jak wspierasz samą siebie, pozwalasz sobie na odpuszczanie i dbanie o swoje zdrowie psychiczne. To nauczy je, że ono również może (i powinno) patrzeć w głąb siebie, dbać o swoją psychikę i odczucia, pozwolić sobie na wysłuchanie swojego wewnętrznego głosu.
Dzieci instynktownie najpierw uczą się od opiekunów mowy ciała. Komunikują płaczem, że coś jest u nich nie tak, gdy są niemowlętami, wyciągają rączki, by je wziąć na ręce itp. Robią to i dzięki temu mogą komunikować się z nami nawet bez słów.
Gdy dziecko dorasta, w końcu zdaje sobie sprawę z tego, że społecznie nie zawsze mowa ciała i słowa płynące z ust znaczą to samo. Emocjonalna świadomość i inteligencja emocjonalna opierają się również na tym, że ma się umiejętność odczytywania tych sygnałów mowy ciała, których nie mówimy za pomocą słów.
Gdy rano szykujecie się do przedszkola lub szkoły, zapytaj: "Zaraz wyjdziemy z domu i pójdziemy do szkoły. Czy jesteś na to gotowy? Którędy chcesz dziś pójść? Co chciałbyś najpierw zrobić? Iść przez park, czy kupić wodę w sklepie?". Kiedy ich o to poprosisz, mają czas na zaplanowanie i wyartykułowanie swojego planu, a to daje im poczucie sprawczości.
Jeśli pozwolisz dziecku na włączenie się w przygotowanie obiadu, maluch chętniej będzie uczestniczył w posiłku. Podobnie jest z wszystkimi planami rodzinnymi czy waszymi przemyśleniami. Kiedy pozwolisz na udział w planowaniu działań, dziecko będzie znacznie bardziej skłonne do udziału. Pozwól mu decydować o drobnych rzeczach życia codziennego, to uczy samoświadomości, odpowiedzialności, ćwiczy logiczne myślenie.
Wśród współczesnych rodziców nadal pokutuje nawyk naszych rodziców, polegający na zamiataniu uczuć i emocji pod dywan, gdy te są trudne lub niewygodne. Postarajcie się o to, by o emocjach mówić głośno i w każdym nadarzającym się momencie, bo to buduje w dziecku świadomość i rozwija jego empatię.
Jeśli zauważysz, że ktoś jest zdenerwowany, porozmawiaj o tym ze swoim maluchem. Jeśli czujesz się smutny, powiedz mu o tym. Uczyń każdą emocję (w granicach rozsądku) okazją do nauki. Zaznaczaj zawsze, że każde uczucia są w porządku, bo to jak reagujemy, jest istotną częścią nas samych. Opowiedz o tym, że uczucie szczęścia nie zawsze trwa wiecznie, że nastroje się zmieniają i taka jest kolej rzeczy – zaangażuj dziecko w to, by rozpoznawało emocje u siebie i innych, to zbuduje u niego wrażliwość i empatię.