Musimy nadal sadzić kwiaty. Bo trzeba jakoś żyć, mimo wojny, mimo łez

Najpierw był szok, potem wyparcie, zderzenie z rzeczywistością, złość i ta bezradność, i chęć niesienia pomocy. Każdy z nas to poczuł. Tak samo jak niepokój. Różnie radzimy sobie z tą sytuacją. Od 13 dni śledzimy wiadomości, oglądamy zdjęcia z Ukrainy i z granicy. Kręcimy głowami i liczymy, że to zły sen. Sen, który minie.