Znowu w związku mi nie wyszło... Ta książka wyjaśni ci, dlaczego i pomoże odnaleźć szczęście

Kaśka poznała Kubę na serwisie randkowym. Po kilku dniach fajnych rozmów wyskoczyli na piwo. Potem spotkali się kolejny raz i kolejny. Miło spędzali razem czas, mieli podobne poczucie humoru i zainteresowania. Obie strony wykazywały chęć kontynuowania znajomości. Zaledwie dwa tygodnie wystarczyły Kaśce, by snuć plany na przyszłość, jednocześnie zaczęła się bać. Że on się wycofa. Że nagle uzna, że jest niewystarczająco dobra. On po kilku tygodniach dawania sygnałów, że "tak", nagle uznał, że "nie". Zniknął. Kaśka w rozsypce.

Inny scenariusz.

Andrzej wie, czego chce. Marzy o założeniu rodziny, ceni szczerość, lubi się przytulać i ufa swojej partnerce. Wie, że trafił na wspaniałą kobietę, docenia ją, rozumie, gdy ma gorszy humor i "chce pobyć sama". Nie odbiera tego, jako odrzucenie. Ale Weronika cały czas czuje napięcie. Wścieka się na Andrzeja, gdy ten nie odpisuje na wiadomość od razu, gdy ona ją wysłała. Podejrzewa zdradę. Osiemnasty raz w tym tygodniu. Boi się, że go straci. Andrzej wyciąga do niej rękę – rozmawia, próbuje zrozumieć, tłumaczy. Wie, z czego wynikają lęki Weroniki. Nie wycofuje się.

Tak lękliwa spotkała bezpiecznego. I żyli długo i szczęśliwie.

Teoria więzi głównie kojarzona jest z dziećmi i tym, jak na kolejnych etapach rozwoju, poczynając od narodzin, maluch tworzy z opiekunem relację opartą na przywiązaniu. Słusznie możecie kojarzyć ją z brytyjskim lekarzem i psychoanalitykiem Johnem Bowlbym.

Skuteczność terapii prowadzonych w myśl teorii przywiązania skłoniła jednak badaczy do szerszego zainteresowania się tym tematem. W efekcie badań Cindy Hazan i Phillipa Shavera okazało się, że dorośli w swoich romantycznych związkach wykazują podobne wzorce przywiązania, co dzieci do rodziców.

Nie oznacza to jednak, że powinniśmy bezkrytycznie szukać źródła naszych miłosnych niepowodzeń w dzieciństwie i "nieczułych rodzicach". Owszem, ma to wpływ na nasze życie, jednak dziś wiadomo, że zachowania dorosłych ludzi w relacjach uczuciowych determinowane są przez różne czynniki – wychowanie, doświadczenia w innych związkach, wpływy kulturowe.

Jednym z głównych założeń tej teorii jest to, że każdy z nas jest z góry zaprogramowany na określony sposób zachowania w romantycznej sytuacji. Nie oznacza to jednak, że zmiana stylu nie jest niemożliwa – zmienia się on średnio u jednej na cztery osoby w okresie czterech lat. Uświadamiając sobie te wzorce, można je również korygować – sposoby na to zdradzają autorzy w swojej książce.

Wyróżniamy trzy style: bezpieczny (dobra informacja jest taka, że zalicza się do niej nieco ponad 50 proc. populacji), lękowy (20 proc.), unikający (25 proc.). Pozostałe osoby należą do rzadkiej kategorii stanowiącej połączenie stylów lękowego i unikającego.

W książce Levine i Heller znajdziecie kwestionariusze, które pomogą wam określić swój wzorzec zachowania, ale również "zdekodować" zachowanie partnera lub potencjalnego partnera. Autorzy podają szereg praktycznych wskazówek, porad i konkretnych rozwiązań, żebyśmy w końcu mogli przestać myśleć, że "miłość nie jest dla nas".