"Marsz do pokoju!". Rodzice chętnie korzystają z tej metody, często nie wiedzą, że krzywdzą dziecko

Dziecko się wykłóca, nie daje dość do słowa, robi awanturę, a my nie umiemy sobie poradzić? "Idź do swojego pokoju" to wymówka idealna. Nagle robi się cicho i problem z głowy.

Choć nie zawsze. Czasem dziecko szarpie za klamkę zamkniętych drzwi, kopie, krzyczy, uderza pięściami. Chce wyjść. Ale zasada to zasada – niech pobędzie samo. Więc co robi rodzic? Przytrzymuje drzwi z drugiej strony i zmusza dziecko do samotności. W końcu konsekwencja to podstawa...

Znacie to? Jeśli tak, to znaczy, że pora odrobić lekcje. Time out to nie kara, to nie sposób pokazywania władzy, lecz narzędzie, które wymaga wyrozumiałości, empatii i czułości.

Pozostawienie w takich okolicznościach dziecka samego sprawia mu przykrość, powoduje, że ma prawo poczuć się odrzucone, niesłuchane, lekceważone. Czy w takim stanie my, dorośli, bylibyśmy w stanie trzeźwo myśleć, wyciągać wnioski, robić uczciwy rachunek sumienia? Nie. A co dopiero dziecko...

Czasem time out to również pójście na łatwiznę. Sami potrzebujemy chwilę odsapnąć, nie wiemy jak wpłynąć na dziecko, by przestało zachowywać się w kłopotliwy sposób, więc wysyłamy je do swojego pokoju. To nieuczciwe wobec dziecka. Nikt nie chciałby być w ten sposób traktowany. Jeśli czujemy, że to my chcemy zostać sami – my wyjdźmy.

Kara w postaci wymuszonej samotności może wyrządzić wielką krzywdę. To jak ze złowrogim milczeniem – to forma biernej agresji. Jej stosowanie jest pokazaniem, kto tu rządzi, a nie wyciągnięciem ręki do pojednania.

Jednak zanim wyślemy dziecko do pokoju, musimy je uspokoić, wyciszyć, wyjaśnić bardzo spokojnie, co jest nie tak. Tak, by dziecko nie miało poczucia, że siedzi w pokoju za karę czy dla widzimisię rodziców. Musi rozumieć, co się wydarzyło, co zrobiło źle. W końcu jedynie w sytuacji, gdy mamy poczucie, że jesteśmy rozumiani i akceptowani, możemy uczciwie i bez uprzedzeń ocenić swoje zachowanie.

Wówczas możemy wkroczyć z komunikatem, że czas ochłonąć na osobności. Kiedy kłótnie wynikają z poddenerwowania, a nie konkretnych sytuacji, time out sprawdza się rewelacyjnie.

Słuszność mądrego stosowania time out potwierdzają badania. Na początku 2019 roku na Uniwersytecie w Sydney naukowcy zajmujący się psychologią dziecięcą przeanalizowali wyniki ponad 80 badań na temat time out. Wniosek jest jednoznaczny – jeśli przerwa na samotność wykorzystywana jest w połączeniu z empatią, słuchaniem potrzeb dziecka, rozmawianiem oraz innymi metodami rozwiązywania problemów, okazuje się skuteczną i zdrową strategią.

Choć brzmi to jak kara, jeśli wcześniej wyjaśnimy dziecku, że gryzienie boli, a plucie sprawia, że jak nam bardzo przykro, jeśli nie podniesiemy głosu, a dziecko mimo wszystko będzie agresywne, odizolowanie go może po prostu pomóc mu się wyciszyć. Niemniej, najważniejsza w tym wypadku jest przyczyna zachowania dziecka i poznanie jej powinno być celem rodziców!

Zamiast osobnego pokoju warto wybrać też odizolowane miejsce w tym samym pomieszczeniu, w którym przebywamy. Niektórzy specjaliści radzą, by w czasie time out dziecko nie miało kontaktu z dorosłym. Jednak znaczna część psychologów radzi, by dostosować formę time out do sytuacji. Czasem bywa tak, że kilka minut sam na sam z rodzicem, przytulenie się czy czytanie przyniesie więcej korzyści niż pozostawianie dziecka samego. Wszystko zależy od tego, jakie emocje towarzyszą konfliktowi i na czym on polega.

– Time out to nie koniec. To dopiero początek rozwiązania konfliktu. Po przerwie powinna odbyć się szczera i spokojna rozmowa na temat wniosków z zaistniałej sytuacji. To spowoduje, że prawdopodobnie się ona nie powtórzy – mówi Freedman Smith z APP w rozmowie z "Today's Parent".