Kocham swoje dzieci, lecz nienawidzę być matką. Wiem, że nie jestem sama

Drugi raz przyznałam, że nie znoszę być rodzicem, gdy rozmawiałam z mamą. Nigdy nie byłam z nią szczególnie blisko, jednak z tej kwestii czułam, że jest moją bratnią duszą.
– Kocham moje dzieci, ale rodzicielstwo? To, czym rzeczywiście muszę się zajmować jako rodzic? Nie sądzę, bym to lubiła – stwierdziłam. Byłam przygotowana na surowy osąd. Moja mama rzekła: – O mój Boże, ja też! Tak się cieszę, że mi to powiedziałaś. Myślałam, że jestem potworem.

Wiele razy pytano mnie, czy przypadkiem nie jest tak, że każdy rodzic czasem czuje się w ten sposób? Odpowiadam: nie. Bo na rodziców, którzy czasem cierpią, czasem wątpią, miewają wyrzuty sumienia, czeka pocieszenie. Czekają rodzicielskie triki. Czekają skuteczne porady, jak przetrwać i dalej odkrywać jasną stronę bycia mamą czy tatą. Na takich rodziców jak ja, to nie działa. Na cierpienie, które przeżywamy zabarykadowani w łazience, nie ma magicznej sztuczki.

Pewna pełnoetatowa mama powiedziała mi kiedyś, że dla niej rodzicielstwo w dużej mierze jest prostą, powtarzalną, nudną pracą. Kontrola plecaków, mycie pojemników na kanapki, zapełnianie pojemników na kanapki, kontrola szkolnych obowiązków. Zgadzam się z tym. Ten plan dnia mnie nie boli, ale nuży i irytuje. Gdy słyszę, że niektóre mamy rozkoszują się rodzicielstwem i do każdego matczynego obowiązku podchodzą z miłością, zaczynam mieć wyrzuty sumienia.

Dlaczego tak jest? Nasze matki też musiały godzić rodzicielstwo z pracą, a rozpacz była mniejsza. Jak to możliwe, że współczesne matki bywają tak wypalone i nieszczęśliwe? – Jako rodzice zmieniły się nasze oczekiwania wobec siebie samych. Gdzieś po drodze my, w sensie kulturowym, zamienialiśmy rodzicielstwo w pracę – napisał KJ Dell’Antonia, redaktor rubryki o rodzicielstwie 'New York Times'a'.