Rodzice je ignorują, a potem dostają za swoje. 4 zachowania dzieci, na które musisz reagować
Twoje dziecko przechodzi różne etapy rozwoju i z większości denerwujących czy irytujących cię zachowań wcześniej czy później po prostu "wyrośnie”. Psychologowie podkreślają jednak, że jest kilka problemów z zachowaniem u dzieci, których nie należy ignorować.
Są jednak takie, z pozoru błahe zachowania, których nie należy ignorować, bo w przyszłości będzie je o wiele trudniej skorygować.
1. Drobne kłamstewka. I chodzi tu zarówno o małe oszustwa, np. zapewnianie, że pokój jest posprzątany, choć gdy do niego wchodzisz, wiesz, że twoje dziecko minęło się z prawdą, ale też zmyślanie.
Drobne kłamstewka mogą przybierać formę "koloryzowania” rzeczywistości, zwłaszcza gdy dziecko zauważy, że dzięki temu wypada lepiej np. w oczach rówieśników. Z pozoru nie wydają się one szkodliwe, ale gdy przyzwyczai się do zmyślania, drobne lub większe kłamstewka mogą stać się automatyczną odpowiedzią na wszystko. A to już wstęp do poważniejszych problemów.
Oczywiście zwróć uwagę na wiek swojego dziecka – 2-4-latek nie ma często pojęcia, gdzie kończy się prawda, a zaczyna kłamstwo. Kiedy mówi ci, że przez całą noc bawił się na placu zabaw, pamiętaj, że może w to wierzyć!
Pięciolatkowi możesz już zacząć wyjaśniać, czym jest kłamstwo i pomóc mu zrozumieć, dlaczego jest ono złe. Chwal swoje dziecko za uczciwość i zachęcaj do mówienia prawdy.
2. Słuchanie selektywne. To denerwujące, gdy wiesz, że twoje dziecko cię słyszy, ale udaje, że jest inaczej. Z czasem może to przybrać formę lekceważenia, a co za tym idzie braku szacunku.
Co zrobić, by dziecko usłyszało cię za pierwszym razem, gdy do niego mówisz? Jeśli nie reaguje na twoje prośby, podejdź do niego, połóż dłoń na jego ramieniu i powiedz mu, co ma zrobić. Nawiąż z nim kontakt wzrokowy, niech potwierdzi, że usłyszał twoją prośbę.
3. Rzucanie przedmiotami. Małe dzieci robią to z upodobaniem, w końcu nie po to odkryły w wieku kilkunastu miesięcy tę umiejętność, by z niej nie korzystać.
W przypadku kilkulatków ignorowanie takiego zachowania może prowadzić do wielu przykrych konsekwencji, włącznie ze zrobieniem komuś krzywdy. Nie musisz powstrzymywać go, by całkowicie przestał rzucać czymkolwiek, ale zamień to w zabawę – niech udowodni, że potrafi rzucać i pokaże, gdzie jest w stanie dorzucić (np. niewielkimi, lekkimi piłkami do małego kosza).
4. Przerywanie innym. Zdaniem twojego dziecka to, co musi ci powiedzieć jest najważniejsze na świecie – często nie zdaje sobie sprawy, że potrzeby innych są tak samo ważne jak jego.
W tym przypadku sprawdzi się konsekwentne i uprzejmie przypominanie, żeby chwilę poczekało, aż skończysz rozmawiać. Możesz położyć mu rękę na ramieniu, co będzie oznaczać, że zdajesz sobie sprawę, że cię potrzebuje i zajmiesz się nim najszybciej jak będziesz mogła.
Możesz też pochwalić dziecko, gdy udało mu się nie przerwać aż skończysz, takie pozytywne wzmocnienie zaprocentuje w przyszłości. Oczywiście, nie oczekuj zbyt dużej cierpliwości od 2-3 latka, ale już przedszkolak czy dziecko w wieku szkolnym może nie przerywać ci i poczekać, aż skończysz z kimś rozmowę.
Może cię zainteresować także: Wiesz w jakim wieku dzieci zaczynają kłamać? "To nie ja mamo!" - jak reagować, gdy złapiemy je na oszukiwaniu
Źródło: verywellfamily.com