Objawy, które świadczą o tym, że jesteś w trybie przetrwania. "To popularne wśród mam"

Tryb przetrwania to nie jest chwilowe zmęczenie ani gorszy dzień. To stan, w którym nasz organizm robi wszystko, by dowieźć kolejny dzień. Niestety bardzo często robi to kosztem samego siebie.

Coraz częściej mówi się o "trybie przetrwania" w kontekście macierzyństwa, bo to właśnie mamy przez długi czas funkcjonują na podwyższonym napięciu, odkładając własne potrzeby na później.

Jak zauważa Agnieszka Jędrzejewska, pracująca na co dzień z kobietami żyjącymi w ciągłym w stresie, istnieje kilka objawów świadczących o tym, że twój organizm i układ nerwowy jest wyczerpany i wszedł w tryb przetrwania. 

Jednym z pierwszych sygnałów jest dziwna, nielogiczna niemoc. Budzik dzwoni, a ty zostajesz w łóżku dłużej, niż chcesz. Nie dlatego, że jest ci wygodnie, raczej dlatego, że twoje ciało wydaje się być tak bardzo ciężkie. Jakby nie miało w ogóle siły, żeby wstać.

Prysznic, ubranie się, chwila pielęgnacji zaczynają wydawać się nadludzkim wysiłkiem. Robisz minimum, bo więcej zwyczajnie cię przerasta.

Dbanie o dom zaczyna wymykać się spod kontroli. Nie z braku troski, tylko z braku siły. Chaos wokół ciebie to nie świadomy wybór, bardziej skutek tej niemocy. Podobnie jak jedzenie byle czego albo zapominanie o posiłkach w ogóle. Gdy układ nerwowy jest przeciążony, regulacja głodu schodzi na dalszy plan.

Coraz częściej unikasz kontaktu z innymi ludźmi. Nie odpisujesz na wiadomości, odkładasz rozmowy, nawet z bliskimi. Nie dlatego, że nie chcesz. Po prostu nie masz już energii, by wchodzić z kimś w interakcje. Zamiast tego uciekasz w scrollowanie, seriale, automatyczne zajęcia, które na chwilę wyciszają myśli i nie wymagają żadnej reakcji.

Paradoksalnie czujesz się skrajnie zmęczona nawet w dni, w których tak naprawdę nic się nie wydarzyło. To zmęczenie nie bierze się z działań, tylko z ciągłego napięcia. Oznacza to, że system nerwowy jest zbyt długo w stanie alarmowym.

Do tego dochodzi porównywanie się z innymi i poczucie winy. Pojawiają się myśli, że inni jakoś dają radę, a ty nie. Uważasz, że powinnaś być silniejsza, lepiej zorganizowana, bardziej wdzięczna. Rzeczy, które kiedyś sprawiały ci radość, stają się obojętne, jakby ktoś wyłączył w tobie pozytywne emocje.

Czasem pojawiają się ciche łzy późno w nocy lub wtedy, gdy nikt nie patrzy. Zamykasz się w sobie, bo nie masz już siły tłumaczyć, co się z tobą dzieje. W głowie wciąż krążą te same lęki, scenariusze i obawy, a zatrzymanie tej spirali wydaje się niemożliwe.

Jeśli powyższe punkty, albo nawet niektóre z nich brzmią znajomo, nie oznacza to tego, że coś jest z tobą "nie tak", że zawodzisz. Nie jesteś słaba ani niewystarczająca. Jesteś po prostu kobietą, która zbyt długo próbowała być silna.

Najważniejsze, żebyś w tym czasie słuchała się swojego organizmu i dała mu to, czego potrzebuje. Poczucie bezpieczeństwa, odpoczynek i realne wsparcia. Stawianie sobie kolejnych wymagań może tylko pogorszyć sytuację.

Dlatego walcz o siebie! Jak? Zacznij od wyspania się. Jeśli nikt z twoich bliskich nie jest w stanie ci pomóc, skorzystaj z pomocy z zewnątrz. Jeśli czujesz, że wszystko zaczyna ci się wymykać spod kontroli, koniecznie udaj się do specjalisty. Nie czekaj aż samo minie. Bez pomocy nie minie.