Największe lęki rodziców, o których się nie mówi. "A co, jeśli zawiodę?"

"A co, jeśli zawiodę?" To lęk, który towarzyszy wielu rodzicom od pierwszych dni życia dziecka, choć rzadko bywa wypowiadany na głos. Nie chodzi o jedną decyzję czy pojedynczy błąd, ale o poczucie, że odpowiedzialność związana z wychowaniem dziecka jest bardzo duża, a konsekwencje mogą ciągnąć się przez całe jego życie.

Jeśli nieświadomie skrzywdzę swoje dziecko. Nie krzykiem ani przemocą, ale słowami, reakcjami, brakiem cierpliwości, zmęczeniem. Wielu rodziców boi się, że powie coś nie tak albo nie w porę i to zostanie z dzieckiem na lata w postaci traumy.

A co, jeśli powielę błędy moich rodziców, mimo że obiecywałam sobie, że będzie inaczej. Ten lęk szczególnie mocno wraca w momentach stresu, gdy reakcje wymykają się spod kontroli i nagle słyszymy w swoim głosie echo słów, które kiedyś usłyszeliśmy sami.

A jeśli moje dziecko będzie nieszczęśliwe przeze mnie. Nie chore, nie biedne – po prostu nieszczęśliwe. To strach, że mimo dobrych intencji i starań coś pójdzie nie tak i swoim działaniem pozbawimy dziecko radości życia.

Jeśli okaże się, że nie potrafię kochać "wystarczająco dobrze". Jeśli jestem zbyt chłodna albo zbyt nerwowa. Zbyt pobłażliwa albo zbyt wymagająca. Rodzice często noszą w sobie niepewność, czy ich miłość naprawdę będzie wystarczająca.

Może się zdarzyć też tak, że nie dam rady emocjonalnie. Jeśli zmęczenie okaże się silniejsze niż cierpliwość. Jeśli przyjdzie moment, w którym zabraknie mi zasobów i nie będę mieć już z czego dawać.

A jeśli moje dziecko będzie miało trudniej niż inne? Bo będzie bardziej wrażliwe, wolniejsze, cichsze albo zbyt intensywne. Bo świat bywa bezlitosny dla tych, którzy nie mieszczą się w normach. Czy wtedy będę mieć wystarczająco dużo siły, by go wspierać?

Jeśli czegoś nie zauważę. Jeśli przegapię sygnał, objaw, moment, w którym trzeba było zareagować szybciej albo mocniej. Ten lęk często idzie w parze z poczuciem winy, nawet wtedy, gdy nic złego się nie wydarzyło.

Jeśli źle przygotuję dziecko do życia. Jeśli nie nauczy się radzić sobie z porażką, odrzuceniem, samotnością. Jeśli będzie bezbronne wobec świata.

Jeśli kiedyś mnie znienawidzi. Za decyzje, granice, rozwód, brak czasu, pracę, wybory, które wydawały się najlepsze w danym momencie.

Pewnie któraś z tych wątpliwości przeszła ci choć raz przez myśl. Pamiętaj proszę jednak, że te lęki nie czynią z ciebie złego rodzica. Wprost przeciwnie, często świadczą o poczuciu ogromnej odpowiedzialności, jaką bierzesz na siebie.

Ktoś kiedyś powiedział, że "już sam fakt, że się zastanawiasz czy jesteś dobra matką świadczy o tym, że nią jesteś".

Być może najtrudniejsze w rodzicielstwie nie są same decyzje, ale życie z myślą, że nigdy nie ma się stuprocentowej pewności czy zostały dobrze podjęte.

Myślę, że najważniejsze, żeby każdego dnia próbować najlepiej, jak się potrafi.