4 oznaki, że wychował cię "społeczny narcyz". Wszyscy go kochali – oprócz ciebie

Wielu dorosłych wspomina rodziców, którzy w oczach innych byli niemal "święci" – aktywni w kościele, pomocni sąsiadom i zawsze gotowi na charytatywne działania. Problem w tym, że w domu te same osoby potrafiły być chłodne, lekceważące i emocjonalnie nieobecne.

Jak mówi terapeutka Lauren Maher, u tradycyjnych narcyzów źródłem poczucia własnej wartości są uroda, status czy inteligencja, ale "narcyzi wspólnotowi czerpią narcystyczne zaopatrzenie z altruizmu".

Z zewnątrz wyglądało to idealnie: pomocny sąsiad, zaangażowany wolontariusz, osoba, na którą każdy mógł liczyć. W domu jednak znikała cała jej empatia.

"Mogą być troskliwi, życzliwie słuchać, regularnie się meldować i przynosić jedzenie lub prezenty ludziom, których ledwo znają, jednocześnie mówiąc swojemu choremu lub przygnębionemu dziecku, żeby przestało tak dramatyzować" – tłumaczy Maher.

Dzieci dorastające w takim domu często nie rozumieją, dlaczego rodzic, którego inni uwielbiają, potrafi być tak emocjonalnie obojętny wobec nich. To rodzi głębokie poczucie dezorientacji i winy.

Dzieci narcyzów społecznych szybko uczą się, że ich potrzeby nie są priorytetem.

"Możesz kwestionować swoje uczucia i utknąć w nadmiernej intelektualizacji. Czujesz wewnętrzne odłączenie od siebie, w którym twoje własne pragnienia nigdy nie wydają ci się jasne" – wyjaśnia terapeutka Hannah Alderete, która pracuje z dorosłymi dziećmi narcystycznych rodziców.

Z czasem takie osoby w dorosłym życiu stają się "niewidzialne". Potrafią pomagać wszystkim wokół, ale nie umieją zadbać o siebie.

Narcyzi wspólnotowi mają szczególny talent do umniejszania problemów swoich dzieci.

"Porównują cierpienie swoich dzieci do cierpienia innych, minimalizując i ignorując rzeczywiste potrzeby i uczucia dziecka" – mówi Alderete.

Efekt? Dziecko czuje, że jego emocje nie mają znaczenia. A w dorosłości często nie potrafi rozpoznać, co czuje naprawdę, bo nikt nigdy nie pozwolił mu mieć własnych emocji.

To jedna z najboleśniejszych części tego doświadczenia.

"Często zdarza się, że ludzie mówią, że czują się 'szaleni', mając do czynienia z narcyzem, ponieważ inni usprawiedliwiają rodzica lub mówią dziecku, że dramatyzuje" – zauważa Maher.

Otoczenie widzi "anioła", więc trudno mu pojąć, że za drzwiami domu kryła się obojętność, manipulacja i emocjonalna przemoc. W rezultacie dorosłe dziecko narcyza społecznego często kwestionuje własne wspomnienia i emocje.

Warto pamiętać, że chłód rodzica nie ma nic wspólnego z naszą wartością. Jak przypomina terapeutka Ami B. Kaplan, "obojętność rodziców nie ma nic wspólnego z ich dziećmi, tylko z ich własnymi deficytami emocjonalnymi".

Warto też nauczyć się być trochę egoistą. Alderete nazywa to "ostatecznym aktem reparentingu":

"Zwrócenie troskliwej uwagi na swoje uczucia, potrzeby i bolączki wspiera te części ciebie, które musiały zostać odrzucone, abyś mógł przetrwać".

Źródło: huffpost.com