4 nieoczywiste objawy depresji poporodowej. Nr 2 możesz nawet uznać za normę, a to czerwona flaga

Depresja poporodowa dotyka co dziesiątą kobietę (niektóre dane pokazują, że nawet 25 proc.), ale wiele z nich przez długi czas nie zdaje sobie sprawy, że to właśnie to.

Bo zamiast łez i smutku pojawia się złość, napięcie, bezsenność czy poczucie winy. Kobieta funkcjonuje, uśmiecha się, opiekuje dzieckiem, a jednak wewnętrznie czuje, że coś jest nie tak.

To właśnie te nieoczywiste sygnały najłatwiej przeoczyć – przez nią samą, przez bliskich, a czasem nawet przez lekarzy.

To jeden z najbardziej podstępnych objawów. Mama z depresją poporodową bardzo często ma wrażenie, że zawodzi – że nie jest wystarczająco dobrą matką.

Porównuje się do innych, widzi w mediach uśmiechnięte mamy z niemowlętami i myśli: "one sobie radzą, tylko ja nie potrafię". W głowie stale działa wewnętrzny krytyk: "nie zasługujesz na dziecko", "zawiodłaś".

To nie słabość i nie brak wdzięczności – to właśnie dolegliwość, która zniekształca obraz siebie i odbiera zdolność do empatii wobec samej siebie.

Ten objaw można łatwo zbagatelizować, bo przecież każda młoda mama jest niewyspana. Ale tu chodzi o coś innego. Nawet gdy dziecko śpi, kobieta z depresją poporodową nie potrafi zasnąć, a jeśli już, to budzi się z lękiem i napięciem.

Sen nie przynosi ukojenia, a poranek zaczyna się od poczucia, że "nie dam rady". To znak, że organizm jest w stanie ciągłego pobudzenia – nie odpoczywa, nie regeneruje się. Jeśli taki stan trwa dłużej niż dwa tygodnie, to czerwona flaga, a nie "normalny etap macierzyństwa".

Lęk o zdrowie dziecka, o jego oddech, temperaturę, o to, czy dobrze śpi, je i rozwija się. Każda mama to zna, ale u kobiety z depresją poporodową ten lęk staje się wszechobecny – nie pozwala odpocząć, skupić się, cieszyć codziennością.

Często pojawia się też irracjonalne poczucie zagrożenia: "coś się stanie", "coś zrobię źle", "nie nadaję się na matkę". To nie nadopiekuńczość – to efekt przeciążenia emocjonalnego i zaburzonej regulacji stresu.

Ten niepokój może objawiać się również fizycznie – kołataniem serca, bólem brzucha, napięciem mięśni czy uczuciem duszności.

Depresja to nie zawsze smutek i płacz, czasem objawia się złością i drażliwością. Mama czuje, że "zaraz eksploduje", irytuje ją płacz dziecka, drobne komentarze partnera czy nawet zwykłe pytania od rodziny.

Z zewnątrz może wyglądać, jakby była po prostu nerwowa. W rzeczywistości to sposób, w jaki organizm reaguje na przeciążenie emocjonalne. Złość maskuje bezradność, żal i ogromne zmęczenie.

Warto pamiętać, że złość nie czyni nikogo złą matką. To objaw, który mówi: "jestem na granicy, potrzebuję wsparcia".

Macierzyństwo to emocjonalna huśtawka – każdy ma prawo do gorszych dni, łez i chwil zwątpienia. Ale jeśli poczucie winy, lęk, bezsenność czy złość utrzymują się dłużej niż dwa tygodnie i odbierają radość z codzienności, to sygnał, że trzeba poszukać pomocy.

Rozmowa z psychologiem, terapeutą czy nawet położną może być pierwszym krokiem do wyjścia z tego stanu. Bo depresja poporodowa nie jest oznaką słabości, tylko przeciążenia i dlatego zawsze warto poprosić o wsparcie.