"Masz już dziewczynę?" Tych 5 pytań nie zadawaj swojemu nastoletniemu dziecku

Rodzice z natury chcą wiedzieć jak najwięcej o swoich dzieciach. Jednak w przypadku nastolatków granica między troską a ingerencją bywa bardzo cienka.

Zbyt wścibskie pytania mogą sprawić, że zamiast szczerej rozmowy usłyszymy: "Nie będę z wami na takie tematy rozmawiać." A wtedy odbudowanie zaufania jest bardzo trudne.

To jedno z najbardziej intymnych pytań. Rodzice mają prawo interesować się życiem swojego dziecka, ale nastolatek nie zawsze jest gotowy, by o tym mówić. Zmuszanie go do zwierzeń na siłę może sprawić, że zamknie się w sobie na długi czas. Warto poczekać, aż sam zacznie wspominać o relacjach. To temat, w którym bardzo łatwo o utratę zaufania.

To pytanie, którego nastolatkowie szczerze nie znoszą. Działa jak porównanie, a te prawie zawsze ranią. Bywa też odbierane jako przejaw rodzicielskiej hipokryzji – kiedy dzieci tłumaczą, że "inni mogą, a ja nie", najczęściej słyszą: "Nie obchodzi mnie, co robią inni". Ale nagle w kwestii ocen "ci inni" zaczynają mieć ogromne znaczenie. To podważa wiarygodność rodzica i rodzi frustrację.

Bagatelizowanie kłopotów nastolatka jest jak strzał w kolano. Owszem, problemy dziecka mogą się nam wydawać błahe w porównaniu z dorosłymi zmartwieniami. Ale to nie znaczy, że są takie dla niego.

Pierwsza kłótnia z przyjaciółką, zawód miłosny czy stres przed klasówką mogą być dla nastolatka naprawdę ogromnym ciężarem. Jeśli pokażemy, że jego uczucia są ważne, zbudujemy most. Jeśli je zlekceważymy – mur.

Bardzo często na takie pytania, możemy usłyszeń pyskówki, bo wywołują w dziecku złość i irytację.

To pytanie potrafi odebrać radość z rzeczy, które dla dziecka są źródłem szczęścia. A co nam zaszkodzi, jeśli nasz nastolatek trochę dłużej będzie cieszył się dziecięcą pasją? Jeszcze zdąży dorosnąć i zmierzyć się z "poważnym życiem". Jeśli uwielbia pluszaki, rysowanie, kolekcjonowanie figurek czy bajki – pozwólmy mu. Każdy ma prawo do własnego tempa dorastania.

Moda nastolatków rzadko podoba się rodzicom. Ale to, co dla nas jest dziwnym zestawem ubrań czy fryzurą, dla dziecka oznacza coś znacznie więcej – przynależność do grupy, poczucie tożsamości, czasem odwagę, by się wyróżnić. Słowa o "przebierańcu" mogą zaboleć bardziej, niż myślimy.

Pamiętaj, że "każde pokolenie ma własny czas i... własną modę". W końcu my też kiedyś ubieraliśmy się w sposób, który dorosłym wydawał się nie do przyjęcia.

Relacja z nastolatkiem to ciągłe balansowanie między kontrolą a zaufaniem. Jedno jest pewne – mniej pytań, a więcej słuchania to najlepszy sposób, by tej relacji nie stracić.