6 sygnałów, że maluch widzi więcej, niż ci się wydaje. Drugi rozkłada dorosłych na łopatki

Wydaje nam się, że dzieci nie rozumieją "dorosłych spraw". Ale one obserwują. Nie zawsze potrafią nazwać to, co widzą, ale odczuwają emocje i wyciągają wnioski.

Czasem subtelne przewrócenie oczami albo ciche westchnienie znaczą dla nich więcej niż całe kazanie.

Dzieci obserwują, jak stajesz przed lustrem, czy chowasz brzuch pod poduszką, czy unikasz zdjęć. Jeśli ty wstydzisz się swojego ciała, one też mogą pomyśleć, że coś z nimi jest nie tak. A przecież dzieci nie rodzą się z kompleksami – my im je podajemy, czasem mimochodem.

Nawet jeśli myślisz, że jesteś subtelna, dziecko doskonale wyczuje twoje nastawienie. Sarkazm, złośliwy żart czy nerwowe spojrzenie nie umknie jego uwadze. I nagle świat, który miał być bezpieczny, robi się pełen napięcia, bo maluch uczy się: "Mama nie lubi taty" albo: "Tata krytykuje babcię".

Mówisz: "W sporcie chodzi o zabawę", a potem pytasz: "Kto wygrał?". Albo zapewniasz, że szczerość to podstawa, a chwilę później instruujesz dziecko, by "skłamało przy kasie na basenie, że ma mniej lat". Maluch szybko widzi różnicę między tym, co deklarujesz, a tym, jak żyjesz. I z tego czerpie własne wartości.

Kiedy złościsz się na siebie, mówisz: "Jestem beznadziejna", albo zadręczasz się błędem, dziecko to słyszy i widzi. I uczy się, że właśnie tak trzeba traktować samego siebie. Jeśli potrafisz sobie odpuścić i podejść do porażki z łagodnością, dajesz mu w darze odporność i zdrowe podejście do błędów.

"Ciasteczka są złe", "To jest niebezpieczne", "Muszę to spalić na siłowni" – takie komentarze zostają w głowie dziecka na lata. Twój sposób jedzenia i mówienia o posiłkach kształtuje jego relację z jedzeniem. Jeśli chcesz, by jadło zdrowo i bez poczucia winy, pokaż mu to własnym przykładem.

Myślisz, że maluch nie rozumie, gdy opowiadasz babci, jak "urządził ci histerię w sklepie"? Rozumie doskonale. I może poczuć się zawstydzony albo gorszy. Dlatego lepiej opowiadać o tym, jak wspólnie poradziliście sobie z trudną sytuacją, niż skupiać się tylko na błędzie.

Prawda jest taka, że dzieci widzą i słyszą więcej, niż nam się wydaje. Nie chodzi o to, by być idealnym rodzicem, ale o świadomość: one uczą się świata przez nas. I to od nas zależy, czy nauczą się, że życie to ciągła krytyka i wstyd, czy raczej akceptacja i empatia.

Bo każde nasze słowo zostawia w nich ślad. A każde nasze zachowanie może być dla nich lekcją – na całe życie.