Tych 7 zdań nigdy nie mów o wyglądzie córki. Nr 3 zostawia ślad na całe życie

Kiedy dziewczynka dorasta, jej ciało się zmienia – często szybciej, niż sama jest gotowa to zaakceptować. Już wtedy może porównywać się do koleżanek, do influencerek lub do wyidealizowanych obrazów w sieci.

To, co usłyszy wtedy od swojej mamy, może stać się dla niej fundamentem poczucia własnej wartości… albo ciężarem, który będzie dźwigała przez resztę życia.

Nawet jeśli to prawda, to dziewczynka odbierze ten komunikat jako raniący. Nastolatka nie słyszy, że: "Zmieniło się twoje ciało", ale "twoje ciało jest złe".

Efekt? Poczucie winy, wstyd, czasem początek obsesji na punkcie odchudzania.

Zamiast tego powiedz: "Dorastasz i twoje ciało się zmienia – to naturalne." Jeśli nastolatka chce to zmienić, wesprzyj ją w ścieżce zdrowego odżywiania i uprawiania sportu, ale pamiętaj, że jej motywacja musi pochodzić z wewnątrz.

Bycie nastolatką to czas eksperymentów – z ubiorem, włosami, makijażem. Gdy matka mówi takie słowa, zamiast wspierać proces szukania własnego stylu, podcina skrzydła.

Zamiast tego powiedz: "Widzę, że masz swój własny styl – ciekawe, co chcesz nim wyrazić?". Twoja córka może przyjąć twoje rady albo nie – to jej styl i warto pozwolić jej do odkrywać.

I tu pada imię córki koleżanki, siostry, znajomej. To jedno zdanie potrafi zostać w głowie na zawsze. Porównanie urody to najokrutniejsze, co można zrobić dorastającej dziewczynie. W efekcie już zawsze będzie czuła się gorsza.

Zamiast tego powiedz: "Każda z nas jest inna i to jest wspaniałe." Porównania nie motywują, podkopują tylko wiarę w siebie.

Takie zdanie uczy córkę, że jej wartość zależy od tego, jak leży na niej sukienka, a dodatkowe kilogramy równa się brzydota. A przecież dorastająca dziewczyna powinna czuć, że może ubrać się tak, by było jej wygodnie i dobrze ze sobą.

Zamiast tego powiedz: "Najważniejsze, żebyś czuła się w tym stroju wygodnie i sobą."

To przesuwa akcent z jej samopoczucia na ocenę innych. Dziewczynka zaczyna wierzyć, że całe jej życie ma polegać na byciu atrakcyjną dla kogoś, zamiast dla samej siebie.

Zamiast tego powiedz: "Czy ty się w tym dobrze czujesz? To jest najważniejsze."

Nawet rzucone półżartem zdanie zostaje w pamięci. To właśnie takie komentarze sprawiają, że dziewczyny latami walczą z kompleksami.

Zamiast tego powiedz: "Jesteś wyjątkowa i twoje cechy czynią cię jedyną w swoim rodzaju."

Dojrzewająca córka powinna usłyszeć: "masz prawo wyglądać tak, jak chcesz", a nie, że coś "powinna". W przeciwnym razie zaczyna wierzyć, że jej naturalność jest niewystarczająca.

Zamiast tego powiedz: "Możesz wyglądać tak, jak chcesz – ważne, żeby to było twoje."

Kiedy córka słyszy takie zdania od matki, to nie jest zwykła uwaga. To sygnał: "tak widzi cię najważniejsza kobieta w twoim życiu". Jeśli mama krytykuje, dziewczyna uczy się krytykować samą siebie. Jeśli mama porównuje, dziewczyna zaczyna porównywać się ze wszystkimi.

Mam wrażenie, że wiele matek mówi takie rzeczy w dobrej wierze – chcą zmotywować, nauczyć "dbania o siebie", przygotować do życia. Ale efekt bywa odwrotny. Zamiast pewności siebie, córka wynosi z domu przekonanie, że "zawsze coś z nią jest nie tak".

Dlatego myślę, że największym prezentem, jaki mama może dać córce, jest nauka akceptacji. Powtarzanie, że jest piękna taka, jaka jest. Że jej ciało jest dobre, mądre i zasługuje na szacunek. Bo świat i tak nauczy ją krytyki. To mama powinna nauczyć ją miłości do siebie.