Wyręczanie dziecka to nie miłość. Zobacz, jak nie wpaść w pułapkę nadopiekuńczości

Jako rodzice, chcemy dla naszych dzieci jak najlepiej. Pomagamy im, podpowiadamy, a czasem po prostu robimy coś za nie, mając przekonanie, że w ten sposób okazujemy swoją miłość. Myślimy: "Zrobię to szybciej, lepiej, bez stresu dla niego. Wszyscy na tym skorzystają."

Problem w tym, że taka nadmierna pomoc może zamienić się w wyręczanie, które zamiast wspierać, odbiera dziecku szansę na rozwój samodzielności.

Kiedy stale wyręczamy dziecko: ubieramy je, sprzątamy jego pokój, odrabiamy za nie pracę domową, rozmawiamy w jego imieniu – wysyłamy mu komunikat: "Nie poradzisz sobie sam".

Dziecko zaczyna wierzyć, że jego działania są niewystarczające, że i tak zrobi coś gorzej niż dorosły. W efekcie traci pewność siebie, unika wyzwań i nie podejmuje prób, bo wie, że rodzic zrobi to za niego lepiej.

Wielu rodziców wyręcza dzieci z dobrego serca – chcą oszczędzić im stresu, rozczarowania czy krytyki. Bywa też, że działają w pośpiechu: łatwiej jest ubrać dziecko samemu, niż czekać, aż zrobi to powoli i nieporadnie. Szczególne trudne są poranki, kiedy cała rodzina spieszy się rano do wyjścia i rodzice łatwo tracą cierpliwość.

Czasem kryje się za tym perfekcjonizm – przekonanie, że "tylko ja zrobię to dobrze" – albo lęk, że dziecko popełni błąd i poniesie konsekwencje albo będzie mu przykro.

Dzieci, które były nadmiernie wyręczane, często jako dorośli mają problem z podejmowaniem decyzji. Boją się porażek i dlatego też unikają wyzwań. Ponieważ od początku ktoś je wyręczał, oczekują, że tak będzie zawsze. Może się zdarzyć, że będą mieli też obniżone poczucie własnej wartości.

To nie oznacza, że mamy przestać pomagać dzieciom. Jako rodzice, jesteśmy od tego, by być dla nich wsparciem. Wszystko jednak powinno mieć swoje granice. Chodzi o to, by pomagać w sposób, który wspiera rozwój, a nie odbiera dziecku odpowiedzialność za siebie.

Pozwól dziecku próbować, popełniać błędy i uczyć się na nich. Nie denerwuj się, kiedy coś mu nie wyjdzie. Zaoferuj pomoc, kiedy będzie jej naprawdę potrzebować. Jeśli dziecko robi coś samodzielnie, a do końca mu to nie wychodzi chwal sam fakt, że w ogóle podjęło próbę.

Jeśli takie podejście sprawia ci trudność, pomyśl sobie, że robisz to dla dobra dziecka – żeby w przyszłości było samodzielne, a nie wiecznie liczyło na czyjąś pomoc.

Pamiętaj, że prawdziwa miłość to nie ochrona dziecka przed każdym potknięciem, ale dodawanie skrzydeł, żeby mogło samo wyruszyć w świat.