"Zaskoczyło mnie menu w stołówce. Tak Kościół wchodzi z buciorami do szkół"

Kiedy przeczytałam wasz artykuł o postnych śniadaniówkach w jednej ze szkół, pomyślałam: "To niemożliwe, chyba trochę przesadzają". A potem spojrzałam na rozpiskę obiadów w stołówce mojego dziecka i... zagotowało się we mnie. Bo oto okazuje się, że w państwowej, świeckiej szkole do Wielkanocy w każdy piątek na obiad będzie ryba. Bez żadnego pytania, bez żadnej dyskusji. Po prostu – decyzja podjęta, bo tak każe katolicka tradycja.

To jeszcze nie koniec cyrku, bo wg zasad katolickich Środa Popielcowa, która rozpoczyna post, też jest dniem, kiedy nie należy spożywać mięsa. I zgadnijcie – tego dnia w szkole dziecka też w jadłospisie nie ma mięsnych posiłków. Dzieci się cieszą, bo będą naleśniki na słodko z twarogiem, ale moja złość wynika z tego zmuszania do poszczenia.

Nie pierwszy raz widzę, że szkoła, która powinna być neutralna światopoglądowo, coraz bardziej zaczyna przypominać placówkę wyznaniową. Najpierw rekolekcje bożonarodzeniowe, w których dzieci niby nie muszą brać udziału, ale oczywiście cała klasa idzie na nie razem z wychowawcą, więc w praktyce trudno odmówić. Potem różaniec – znów "dobrowolny", ale wpisany w plan dnia, więc dzieci, które nie chcą iść, zostają same w świetlicy. A teraz jeszcze narzucanie postu!

Jesteśmy rodziną niewierzącą. Nie obchodzimy Wielkanocy w religijny sposób, nie pościmy, nie modlimy się przed jedzeniem. I mamy do tego prawo. Tak samo jak prawo do tego mają rodziny prawosławne, muzułmańskie, protestanckie czy jakiekolwiek inne. Dlaczego więc w szkole publicznej, utrzymywanej z podatków wszystkich obywateli, wprowadza się zasady jednej religii? Czy ktoś zastanawia się nad tym, że dzieci innych wyznań mają swoje posty, swoje święta i swoje tradycje żywieniowe? Nie, bo jakoś nigdy nie widziałam, żeby w szkolnym menu uwzględniono ich potrzeby.

Jasne, ryba w piątek to nie koniec świata. Ale tu nie chodzi o jedzenie. Chodzi o zasadę. To nie jest szkoła katolicka, tylko publiczna. Jeśli rodzice chcą wychowywać swoje dzieci w duchu religijnym – mają do tego prawo. Ale ja mam prawo oczekiwać, że szkoła mojego dziecka będzie wolna od takich narzuconych reguł.

Jestem naprawdę zmęczona tym, że religia wkrada się do szkoły tylnymi drzwiami. Formalnie nie ma przymusu, ale w rzeczywistości dzieci są poddawane naciskowi. W Środę Popielcową dostają postne menu, w czasie rekolekcji cała klasa idzie do kościoła, a kiedy w październiku wszyscy odmawiają różaniec, moje dziecko siedzi samo i czeka.

Jak ma się wtedy czuć? Jak ktoś gorszy? Jak ktoś, kto wybiera inną drogę, choć tak naprawdę to my, rodzice, nie chcemy, by ktoś wybierał za nas? Szkoła powinna uczyć, a nie nawracać. Powinna dawać dzieciom wiedzę, a nie wpychać je w religijne schematy. Nie każdy jest katolikiem i nie każdy chce żyć według katolickich zasad. Dlaczego tak trudno to zrozumieć?