Zapytała wprost, dlaczego rodzice wysyłają chore dzieci do żłobka. Odpowiedzi były miażdżące

Na Threadsie użytkowniczka o nicku padidka postanowiła poruszyć temat, który budzi kontrowersje wśród rodziców, nauczycieli i opiekunów. Zapytała:

"Mam pytanie do rodziców, którzy wysyłają do żłobka dzieci z gorączką, duszącym kaszlem, zielonym gilem i brakiem apetytu. Czy Wam nie jest ich szkoda? Abstrahując od tego, że zaraża inne dzieci i koło się zamyka… Rozumiem posłać dziecko z lekkim katarem, które energia rozpiera, ale z wyżej wymienionymi objawami… Co Wami kieruje?" – zapytała.

Komentarze pod jej postem posypały się lawinowo.

Jeden z komentarzy pokazał brutalną rzeczywistość wielu rodziców:

"Byłam w sytuacji, gdzie moje dziecko zaprowadzone zdrowe do przedszkola, po śniadaniu zaczęło wymiotować jak kot. Zadzwonili z informacją, by po dziecko przyjść, a moja szefowa powiedziała, że jak wyjdę, to mogę nie wracać.... Myślę, że to jest powód. Niewiele osób może sobie pozwolić na utratę pracy".

I tu dochodzimy do sedna. Wielu rodziców nie ma wyboru. Wysyłają chore dzieci do placówek nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że boją się o swoją pracę. System nie wspiera ich na tyle, by mogli bez konsekwencji zostać w domu i opiekować się maluchem, ale to nie tłumaczy ich z tego, że posyłają do placówki tak chore dzieci.

Do dyskusji włączyła się również pewna nauczycielka:

"Mogę powiedzieć, że ono potem siedzi smętne, marudne, nie ma sił i chęci na zabawę, jedzenie. Często czuje potrzebę położenia się, drzemki. Sala pełna dzieci, z dużym hałasem nie jest dobrym miejscem dla chorego dziecka. I mówimy o chorym, a nie zakatarzonym czy z pozostałościami kaszlu od dwóch miesięcy. Naprawdę widać różnicę".

Jeden z użytkowników podzielił się anegdotą, która mówi sama za siebie:

"Najlepszy tekst w szatni, gdy dziecko nagle zacznie dusić się od kaszlu: 'O, a co to za kaszelek, w domku tak nie było'".

Brzmi znajomo? Wielu rodziców świadomie ignoruje objawy albo udaje, że ich nie widzi. Dopóki w domu nie ma dramatu, dziecko idzie do żłobka czy przedszkola. Dopiero gdy zaczyna się "dusić" na oczach innych, nagle pojawia się zdziwienie.

Inna użytkowniczka napisała wprost:

"No ale przecież dla niektórych to jest w porządku… bo są ważniejsze rzeczy. Przerażona jestem, jeżeli ktoś naraża zdrowie i życie swojego dziecka świadomie".

To już mocniejszy głos w dyskusji. Kto ma rację? Z jednej strony trudno oceniać rodziców, którzy boją się utraty pracy i nie mają nikogo, kto mógłby zająć się chorym maluchem. Z drugiej – to właśnie przez takie sytuacje choroby rozprzestrzeniają się błyskawicznie i za chwilę chore jest nie tylko jedno dziecko, ale cała grupa, a maluch męczy się podczas pobytu w placówce.

Może więc, zamiast oceniać, warto się zastanowić, co zrobić, żeby rodzice nie musieli wybierać między zdrowiem dziecka a własnym etatem? A wy, co o tym myślicie?