Współczesnym dzieciom i młodzieży zarzuca się bezczelność, brak szacunku i kultury osobistej. Tymczasem młodzi ludzie z pokolenia zetek i alfa są przede wszystkim pewni siebie, wyluzowani i znający swoją wartość. Czy ich brak znajomości pewnych zasad, którymi rządzi się społeczeństwo, nie wynika z wychowania?
Od jakiegoś czasu możemy obserwować dyskusje dorosłych o tym, jak zachowują się dzieci i młodzież, i jakich wyborów dokonują w życiu. Na porządku dziennym jest już krytyka pokolenia zet za jego podejście do pracy, samoopiekę i przekładanie swojego dobra psychicznego nad otoczenie. Dużo mówi się też o pokoleniu alfa, czyli najmłodszych dzieciach urodzonych między 2010 a 2024 rokiem. To pokolenie ma jeszcze bardziej świadomych rodziców w porównaniu z poprzednimi generacjami. O tym, jakie jest pokolenie współczesnych dzieci i młodzieży, dość trafnie w portalu Threads napisało kilku użytkowników.
Dyskusja zaczęła się od pytania zadanego przez osobę o nicku mglistesny. Użytkowniczka zadała pytanie: "Do osób które pracują z młodzieżą (rocznik 2005 i młodsze) – co was najbardziej zaskakuje? Ja zacznę – bezpośredniość i luz. Totalny brak spiny" – zauważa. Pod jej postem pojawiła się dyskusja o tym, jakie są współczesne dzieci i z czego takie podejście wynika.
Pisano nie tylko o dzieciach chodzących jeszcze do szkoły, ale też o młodych, którzy właśnie wkraczają w dorosłość: zaczynają studia i swoje pierwsze prace. Wypowiedzieli się nie tylko ci, którzy z dziećmi i młodzieżą pracują, ale też rodzice i wszyscy, którzy chcieli wyrazić swoją krytyczną opinię o najmłodszej generacji.
Wiele osób pisze, że dziś dzieciom się pozwala na więcej, więc są pewniejsze siebie. Wynika to też z tego, że rodzice je wspierają, dmuchają w ich skrzydła i wierzą w nie, co mogłoby wydawać się pozytywnym aspektem. Znaleźli się jednak i tacy, którzy w tej pewności i bezpośredniości widzą bezczelność i "wchodzenie na głowy" dorosłych, co nie do końca jest prawdą.
"Przestaliśmy jako rodzice małych dzieci uczyć je tego, że szacunek do starszych to rzecz nabyta. Chcemy wychować dzieci na odważne i pewne siebie osoby, które potrafią wyrażać swoje zdanie z szacunkiem, ale też stanowczo stawiać granice. Szacunek to wartość, na którą każdy powinien zapracować. Teraz dzieci wiedzą, że mają prawo dbać o swoje potrzeby i mówić 'nie' w sposób kulturalny, ale zdecydowany. Chodzi o budowanie zdrowych relacji" – zauważa trzeźwo jedna z użytkowniczek.
Pokazuje, że wiele osób widzi negatywy, a prawda jest taka, że dzieci są takie, jak je wychowują rodzice. Warto więc uczyć je szacunku do otoczenia i innych ludzi, życzliwości i otwartości, ale również dbać o to, by nadal były pewne siebie i wierzyły w swoje umiejętności. To, że dziś wyznaczamy dzieciom granice i uczymy je, by również je wyznaczały to element, który zaprocentuje w przyszłości, bo może uchronić przed problemami na tle psychicznym czy emocjonalnym oraz wzmocnić odporność psychiczną.
Młodym błędnie zarzuca się zbyt duże oczekiwania, roszczeniowość i bezczelne skracanie dystansu. Warto też pamiętać, że młodym zarzuca się nie tylko zbyt daleko idącą pewność siebie, ale też brak kultury osobistej i znajomości pewnych zasad, które obowiązują w społeczeństwie.
Akurat w tym przypadku winą niestety trzeba obarczyć rodziców, bo dzieci uczą się takich pozytywnych zachowań poprzez obserwację i naśladowanie opiekunów. Jeśli więc kilkulatek nie mówi sąsiadom "dzień dobry", warto najpierw spojrzeć na to, czy jego rodzice stosują się do zasad dobrego wychowania i są życzliwi dla innych, skoro tego wymagają od swojego dziecka.