Nauka religii w przedszkolu jest nieobowiązkowa. Co więcej – zajęcia powinny się odbywać wyłącznie na wniosek rodziców. Co z dziećmi, które nie chodzą na katechezę? Należy im zapewnić inne zajęcia w tym czasie. Czego nie robić? W tajemnicy przed rodzicami zmuszać do udziału w religii, bo zrobiło nam się ich żal.
Zgodnie Art. 12. ust. 1. Ustawy o ochronie oświaty publiczne przedszkola organizują naukę religii na życzenie rodziców. A raczej: powinny organizować, bo podobnie jak w szkołach, w przedszkolach również naukę religii często traktuje się jako stały element wpisany w plan zajęć. Religia po prostu jest, nikt nie musi wnioskować, aby nauczano jej dzieci.
Te przedszkolaki, które nie chodzą na katechezę, powinny w tym czasie mieć zapewnione inne zajęcia. Zdarza się jednak, że nauczyciele nie mają możliwości, by zorganizować im opiekę – zwłaszcza jeśli religia jest w środku dnia. Zwykle dyrekcja placówki informuje rodziców, że np. z powodu braków kadrowych ich nieuczęszczające na religię dziecko będzie spędzać czas w tej samej sali. O ile rodzice się na to godzą, nie powinno być problemu. Gorzej, jeśli o takim rozwiązaniu dowiadują się od własnego dziecka. Jeszcze gorzej, jeśli dziecko w lekcjach uczestniczy.
O takiej sytuacji napisała do nas Karolina. Sama jest niewierzącą apostatką, jej 5-letnia córka Marysia nie została nawet ochrzczona. Dla Karoliny było oczywiste, że nie zapisując córki na katechezę, dziewczynka nie będzie uczestniczyła w zajęciach z resztą grupy. Dyrektorka przedszkola zapewniła ją, że dla Marysi i drugiej niechodzącej na religię dziewczynki zostaną zorganizowane zajęcia prowadzone przez pomoc nauczycieli. Na obietnicach się skończyło.
"Chciałabym się poradzić innych rodziców, którzy być może też się znaleźli w takiej sytuacji jak ja. W sprawie religii w przedszkolu. Jestem przed rozmową z panią dyrektor placówki, do której chodzi moja Maryśka. Otóż nie posłałam młodej na religię, co jest dla mnie oczywiste – ja i mój mąż jesteśmy apostatami, nie chrzciliśmy córki, święta obchodzimy, ale nie tak po katolicku – stworzyliśmy swoje własne, rodzinne tradycje. No bez sensu, żeby młoda tam chodziła i się uczyła o rzeczach, o których nigdy nie słyszała.
Ostatnio kładłam Maryśkę spać. Już byłyśmy po książeczce, chciałam dać jej buziaka i gasić światło, a ona mówi: 'Dobranoc mamusiu, dobranoc Boziu' i zaczęła się żegnać. Byłam w szoku, bo moje dziecko nigdy w życiu nie widziało takiego gestu, nikt u nas w domu przecież się nie modli. Widziałam, że młodej się oczy kleją, więc dałam jej spokój i zostawiłam temat do rana.
Rano przed wyjściem zapytałam, co to był za wierszyk, który mówiła przed snem. A ona mi odpowiedziała: 'Mamusiu, to był paciorek! Pani Beatka nas uczyła!'. Lekko się zagotowałam. Pociągnęłam ją za język i co się okazało: przez pierwsze dwa tygodnie przedszkola Maryśka i ta druga dziewczynka rzeczywiście siedziały w czasie religii przy stole i kolorowały. Ale ostatnio pani od religii 'zrobiło się żal' dziewczyn i zaprosiła je do kółeczka. No to już myślałam, że coś mnie trzaśnie.
Odprowadziłam tego dnia Marysię i poprosiłam o spotkanie z panią dyrektor, mamy się zobaczyć pod koniec tygodnia. Zastanawiam się, co w takim razie powinnam zrobić. Potraktować to jako niewinną zabawę? Pozwolić Marysi, żeby chodziła na tę religię? Czy trwać przy swoim?".