Poszłam odebrać dziecko z przedszkola. Widok w sali złamał mi serce

"Moi dwaj synowie są przedszkolakami: straszy ma 6 lat, a młodszy trafił własnie do grupy 3-latków. To było spełnienie jego marzeń, bo wiele razy płakał, że chce zostać w przedszkolu, kiedy wspólnie zaprowadzaliśmy tam jego starszego brata. W końcu doczekał się tego momentu" – zaczyna wiadomość nasza czytelniczka.

"Jest to dla niego o tyle ważne, że jego brat jeszcze też chodzi do przedszkola, więc zostają codziennie rano razem w placówce, kiedy ja idę do pracy. To była dla mnie duża ulga, że młodszy chciał tak bardzo być w przedszkolu z bratem, bo dzięki temu dużo mniej stresowałam się adaptacją. Miałam poczucie, że 3-latek doskonale sobie da radę, bo zna już to środowisko, słyszał od starszego brata co i jak się w przedszkolu odbywa".

Mama dwóch chłopców opowiada o przebiegu adaptacji syna: "Okazało się, że moje przypuszczenia sprawdziły się: od ponad tygodnia Franio bardzo chętnie chodzi ze starszym bratem do przedszkola. W drodze do placówki opowiadają sobie, co będą danego dnia robić, z kim się bawić i na jakie sprzęty pójdą na placu zabaw podczas spaceru. Odczułam ulgę, że póki co jest tak pozytywnie nastawiony.

Co innego jednak sprawiło, że poczułam ukłucie w sercu, a mianowicie zwyczaje wśród rodziców z grupy 3-latków. Wiem, że nie wszystkie maluchy tak świetnie radzą sobie z przedszkolem i rozumiem prośbę nauczycielek, by na początku odbierać dzieci trochę wcześniej. Wg mnie na adaptację dzieciom potrzeba wielu tygodni, ale nie uważam, że powinnam rzucić pracę z powodu wcześniejszego odbierania dziecka.

Jasne, na początku miesiąca wzięłam 2 dni urlopu, by móc Frania odebrać koło 12:00. Chciałam, żeby pierwszego dnia nie był rzucony na głęboką wodę mimo swojego entuzjazmu. Nie mogę niestety pozwolić sobie na to, żeby odbierać go cały miesiąc (albo i dłużej) w okolicach południa. Oboje z mężem pracujemy na etatach i kończymy pracę koło 15:00-16:00. Nie mamy do pomocy niani, babci czy cioci na emeryturze, więc dzieci z przedszkola odbieramy zawsze w okolicach 16:00".

Mama chłopców opowiada, jaki widok ostatnio zastała w przedszkolu: "Ostatnio serce aż mnie bolało, kiedy poszłam po Frania do sali o 15:20, a on był tam samiuteńki. To znaczy była z nim nauczycielka, razem rysowali i układali puzzle przy stoliku, ale poczułam się jak najgorsza matka świata, że odbieram go tak późno. Co prawda on nie wyglądał na smutnego, a nauczycielka też nie robiła mi wyrzutów.

Przyznała jednak, że już od ponad 2 godzin siedzą z synkiem we dwoje, co dla mnie jest jakąś paranoją. Czy inni rodzice nigdzie nie pracują? Każdy ma do pomocy rodzinę, która odbierze maluchy z przedszkola? Poczułam, że to bardzo niesprawiedliwe, że moje dziecko musi samotnie spędzać popołudnie w placówce. Dziękuję Bogu, że jest na tyle dzielne i otwarte, że chętnie ten czas spędza z nauczycielką sam na sam" – kończy wiadomość mama przedszkolaków.