Obrazek: kobieta po trzydziestce stojąca nad maleńką dziewczynką (niespełna trzyletnią może), która kiwa się nieporadnie na rowerku z pedałami. Obok na większym rowerze jeździ jej starszy brat…
Zasłyszane zza okna, zanim obraz stanął mi przed oczami:
"Nie chcesz jechać to nie! Trzeba cały czas ćwiczyć! Musisz kręcić nóżkami, cały czas. To ja odstawiam rower".
Nie łączymy się z naszymi dziećmi, tak nam się tylko wydaje. Scena z tą matką była dla mnie tego klasycznym przykładem. Powierzchownego kontaktu. Myślimy, że czuwając nad nimi, opiekując się nimi, robimy wszystko. Nie jestem tego pewna, słysząc takie sceny. Będąc ich świadkinią, a czasem (niestety) również główną aktorką.
Nie zmieni się nic, jeżeli nie zmienimy diametralnie swojego podejścia. Od stuleci "wychodzimy" do dzieci w roli eksperta, kogoś, kto wie, przewodnika. I to jest zrozumiałe, w części. Psycholodzy już wiedzą, że granice i zasady są dziecku niezbędne do prawidłowego rozwoju.
Jednak czasami tak bardzo się na tym koncentrujemy, że nie dopuszczamy do siebie przestrzeni w głowie, by zobaczyć, co dziecko próbuje zrobić, albo czego potrzebuje. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że ono wie, co robi, że nie musimy wszystkiego "popychać".
A czasem to nasze dziecko potrzebuje tego, żebyśmy zostawili je w spokoju. Tylko tyle i aż tyle. Żebyśmy popatrzyli, co się dzieje z jego ciałem, że do oczu napływają mu łzy. I to nie dlatego, że ono nie chce na przykład nauczyć się jazdy na tym nieszczęsnym rowerze, ale dlatego, że jest smutne i zawiedzione, że jest to aż tak trudne. I w takiej sytuacji nie potrzebuje nad sobą wielkiego człowieka, który mówi: "Nie chcesz się nauczyć, to nie, to odstawiamy rower". Nie…
W takim momencie potrzebuje ciszy, akceptacji, zrozumienia albo poklepania po ramionku, albo słów: "Widzę, że to trudne. Całkowicie cię rozumiem, masz czas, jestem".
Bez mądrości, bez eksperckich komentarzy, szantażu (!), wywierania presji. Po co? Czy kiedy tobie matko, ojcze, coś nie wychodzi, coś się wali na łeb i na szyję, to potrzebujesz usłyszeć od szefa/ rodzica/ znajomego: "Co nie chcesz tego awansu? Nie rozumiesz, że masz się nie zatrzymywać, żeby go zdobyć? Musisz starać się bardziej, jeszcze bardziej".
Nie tego potrzebujesz.
Wolałbyś w takich chwilach kogoś, kto rozumie, że to jest to trudne. I tyle. Nic więcej. Czasami taka obecność i zwyczajne towarzyszenie w momentach smutku jest warte wszystkiego.
Więcej w nas powinno być umiejętności słuchania, patrzenia, empatii i pokory, a mniej potrzeby wchodzenia w role mędrców, którzy pojęli już całą wiedzę o świecie i na wszystko są odporni. I powiedzą każdemu, pytani lub nie, jak mają żyć. Wbrew pozorom, to zawsze ci, którzy krzyczą najgłośniej, są najsłabsi.
Więcej:
Psychologia
Dołącz do zamkniętej grupy rodziców na Fb! Tu rozmawiamy i wygrywamy nagrody.