Wychowujemy pokolenie ludzi pozbawionych sensu życia. Popełniamy wciąż te same błędy

Terapeutka Ann Hansen publikuje wspierające rodziców treści na swoich oficjalnych kanałach. Tym razem podjęła temat ważny nie tylko w kontekście jednostki, ale całego społeczeństwa.

Przekonująco pisze: "Tworzymy wypalone społeczeństwa, do których przygotowujemy dzieci od najmłodszych lat. Uczymy je, by znalazły w sobie siłę do przejścia przez działania, z którymi one nie są połączone. Przeciążamy je obowiązkami i tworzymy sztywne oczekiwania.

Budujemy w nich lęk o to, że coś je ominie, jeżeli nie postąpią tak jak inni.

Czujemy i wiemy, że to nie jest dobre również dla nas dorosłych, mimo wszystko utknęliśmy w tym cyklu.

Jeżeli chcemy wychować dziecko, które nie będzie wypalone, przeciążone stresem, a także zaburzeniami lękowymi w przyszłości, musimy przerwać ten cykl natychmiast".

Hansen pisze jeszcze kilka ważnych zdań, które chciałabym, by państwo zobaczyli:

"Uwarunkowanie naszego myślenia wokół bycia zajętymi i produktywnymi jest głęboko w nas zapisane. Kiedy utkniemy w tym ograniczonym procesie myślowym, tracimy kontakt ze sobą i pewność siebie.

Jako rodzice tracimy z oczu dziecko przed nami.

Zdefiniujmy na nowo własne priorytety.

Trudno jest wyciszyć społeczny szum, ale im bardziej zwolnimy, tym intensywniej usłyszymy własny głos. Nasze układy nerwowe zostały zaprojektowane do pracy, a następnie do odpoczynku".

Tracimy dziecko z oczu – jak prawdziwe i mocne jest to zdanie? W moim przekonaniu tracimy z oczu nie tylko dziecko, ale przede wszystkim, w pierwszej kolejności, siebie. Usłyszałam niedawno takie słowa jednej z psycholożek, że życie większości osób opiera się na ucieczkach.

Nie czujemy się szczęśliwi, więc żyjemy od "ucieczki do ucieczki". Od wyjazdu do wyjazdu, z którego wracamy, by zarobić więcej, pracować ciężej, zapadać się w niespełnieniu, przebodźcowaniu, by móc wyjechać znowu, na dłużej.

Cykl, o którym pisze Hansen, zdaje się potwierdzać.

Widzę takich ludzi wokół siebie i byłam również w miejscu, w którym moje życie codzienne było "zbyt". I jest moim głębokim postanowieniem powziętym na początku macierzyństwa, by nie tresować córki do bycia zajętą, do bycia wystarczającą dla wymagań społecznych.

Kiedy obrócić w myślach tę koncepcję, przyjrzeć się jej, powstaje naturalnie pytanie: Kto właściwie nam tę presję narzucił? I dlaczego nie możemy być tymi, którzy ją z barków dziecięcych zdejmą?

Którzy będą w stanie zdjąć ją z własnych ramion?

Proszę, pamiętajcie państwo, że zdrowie psychiczne mamy tylko jedno. Nie traćmy siebie i dzieci z oczu, odpuśćmy.