Czasami dzieci zapraszają nas do pokazania siły i mocy, do miejsca, w którym w naturalny sposób sprawdzają nasze i swoje granice. Naszym zadaniem jako dorosłego jest to zaproszenie odrzucić w sposób świadomy i łagodny. Jak to zrobić?
Dr. Becky Kennedy, psycholożka, matka trójki dzieci. Wierzy, że możemy nieustannie usprawniać komunikację z naszymi dziećmi i sięgać głębiej do przyczyn trudności, nie ukrywając jednocześnie, że one mogą się pojawić.
W jednej ze swoich ostatnich publikacji terapeutka mówi o "walce o władze".
Poniżej cytat słów Kennedy:
"Miałaś w swoim rodzicielskim życiu wiele momentów walki o władzę ze swoimi dziećmi. Blokada wydaje się okrutnie wielka dla ciebie i twojego dziecka, a gdy każde z was staje się bardziej zakorzenione we własnym punkcie widzenia, napięcie narasta, a rozwiązanie wydaje się niemożliwe.
Czasami nasze dzieci zapraszają nas do walki o władzę i naszym zadaniem jest odrzucenie tego zaproszenia.
Następnym razem, gdy znajdziesz się w podobnej sytuacji, poddającej cię próbie, weź głęboki oddech i użyj tej mantry: 'To nie jest nagły wypadek. Dam sobie radę'".
Matka trojga w załączonym do posta filmie opowiada o scenariuszu, który może znać każdy rodzic. Poranek, śniadanie. Jedno z dzieci Becky, syn, podchodzi do stołu i krzywi się na widok bajgla, którego jadł wiele razy i zawsze bardzo mu smakował.
Mówi, że go nie tknie.
Pierwszą myślą, a nawet drugą były u psycholożki te wszystkie "odbicia piłeczki", jakie można sobie w tej sytuacji wyobrazić: "Nie jedz w takim razie i chodź cały dzień głodny!" lub "Milion razy robiłam tego bajgla, nie wymyślaj!".
Zamiast tego Becky postanowiła inaczej. Wzięła głęboki wdech, uspokoiła gonitwę myśli i powiedziała: "Ok, widzę, że nie jesteś głodny".
Odrzuciła zaproszenie do kłótni, ponieważ racjonalnie uznała, że to nie jest powód, dla którego mogą obydwoje zniweczyć swój dobry nastrój na cały dzień.
Efekt? Wszyscy byli spokojniejsi, a po kwadransie syn Becky podszedł do stołu i zjadł śniadanie, tyle, ile potrzebował w tym momencie.
Dla mnie ta historia jest przede wszystkim o łagodnym odpuszczaniu. Nie dalej, jak dzisiejszego poranka miałam podobną sytuację z moją 5-letnią córką. Ułożone w podkówkę usteczka, czerwone ze złości policzki: "Nie chcę tego zjeść, bo jest pokrojone, a ja chciałam rulonik w całości!".
Ok – pomyślałam. I chociaż w pierwszym momencie przyszły mi do głowy te wszystkie zdania, które powieliłyby schemat konfliktu – odpuściłam.
"Ok, słyszę cię. Nie musisz tego jeść, nie złośćmy się na siebie" – powiedziałam i widziałam, jak z jej ciała schodzi całe napięcie.
Bywa tak, że emocje biorą górę. Codziennie świadomie możemy jednak wybrać, czy to będzie ten właśnie moment.
Dołącz do zamkniętej grupy rodziców na Fb! Tu rozmawiamy i wygrywamy nagrody.