Ten urodzinowy trend to jakieś szaleństwo. Rodzice, czy wyście powariowali?

"Przed rozpoczęciem roku szkolnego byłam przerażona. Obawiałam się, jak moja córka odnajdzie się w szkole, jak dogada się z innymi dziećmi – zawsze była dość wycofana. W przedszkolu miała kilka dobrych koleżanek, ale duszą towarzystwa nazwać jej nie mogłam. Zaledwie po kilku dniach okazało się, że mogę odetchnąć z ulgą.

Córka każdego dnia wracała do domu cała w skowronkach, trajkotając o nowych koleżankach i kolegach. Nie wiedziałam, jak to się stało, że to moje ciche (według teściowej 'zahukane') dziecko tak dobrze dogaduje się z rówieśnikami. Jednak nie zaprzątałam sobie tym głowy, cieszyłam się, że Lenka rozkwita.

Cała klasa Leny jest wyjątkowo zgrana, choć wiadomo – kilkoro dzieci odstaje od grupy. Jak ja się cieszyłam, że to nie moja córka! Dość szybko okazało się, że za rozbudzenie towarzyskiej natury w moim dziecku przyjdzie mi słono zapłacić. Oj słono…" – pisze w swoim liście Anna.

Z jednej strony nie posiadała się ze szczęścia, że jej córka znalazła wspólny język z innymi dziećmi i znalazła przyjaciół. Z drugiej – wątpliwości pojawiły się, gdy po kilku miesiącach nauki Lena wróciła ze szkoły z dwoma zaproszeniami na urodziny koleżanek. Jedna z dziewczynek wyprawiała urodziny w piątek, druga w sobotę. Powód zmartwienia był prozaiczny: pieniądze.

"Zdążyłam już poznać niektórych rodziców na zebraniach, mamy też swoją grupę na messengerze. Odezwałam się więc do taty jednej z dziewczynek i mamy drugiej z pytaniem o prezent na urodziny. O składkach w wysokości 30 zł, książkach albo drobnych upominkach – takie prezenty wręczało się, kiedy sama chodziłam do szkoły – nikt już chyba nie pamięta. Jedna koleżanka zażyczyła sobie iPhone'a, więc jej rodzice zorganizowali składkę w wysokości 100 zł od zaproszonego dziecka. Resztę pieniędzy mieli sami dołożyć. 100 zł?! Trochę mnie to uderzyło, ale nie dałam po sobie poznać.

U drugiej koleżanki nie było składki, ale jej mama zaczęła mi wymieniać prezenty, o jakich marzy jej córka: aparat Instax, lampka-projektor nieba i gwiazd, interaktywny piesek-robot… Oczywiście mama tej dziewczynki napisała mi, że to tylko sugestie, a najważniejsze, żeby Lenka pojawiła się na urodzinach. Mimo to poczułam się… niezręcznie. Przecież tyle się mówi, że mamy kryzys, wszystko takie drogie, wiele osób wciąż mierzy się ze skutkami pandemii – sama z całego etatu musiałam przejść na pół, bo w mojej firmie cięli koszta. Nie przyszłoby mi więc do głowy, żeby chociażby sugerować innym rodzicom takie prezenty" – tłumaczy Anna.

Dalej wyjaśnia, że gdyby to była jednorazowa sytuacja – czy dwurazowa – może machnęłaby na to ręką. Jednak nie ma miesiąca, by jakieś dziecko nie obchodziło urodzin, co wiąże się z kupowaniem prezentów – zwykle takich, które przekraczają jej budżet.

"Ja nie wiem, czy ci rodzice powariowali? Czy to ja jestem jakaś nienowoczesna? Mówi się, że komunie są jak małe wesela, a urodziny to co? Małe komunie? Tematu tego, jak wyglądają te urodziny 7- i 8-latków, to nawet nie będę komentować. Napiszę tylko, że cieszę się, że moja Lena urodziła się w lipcu, bo chyba musiałabym się zapożyczyć albo zrezygnować z wakacji, żeby móc wyprawić jej taką imprezę, jakie mają czasem inne dzieci.

Wiem, że powinnam po prostu porozmawiać z innymi rodzicami i powiedzieć im, co o tym myślę. Ale zwyczajnie się boję. Boję się, że to wpłynie jakoś na kontakty mojej córki z innymi dziećmi, że ci rodzice coś im nagadają, że przestaną zapraszać Lenkę… I tak, ostatnio prawie się popłakałam, kiedy w ciągu miesiąca czy dwóch Lena przyniosła trzy zaproszenia. Chciałam mieć towarzyskie dziecko, to mam… Nie sądziłam jednak, że cena okaże się tak wysoka".